6 a.m. How to disappear completely

Σκηνοθεσία: blitz
Παίζουν: Άρης Αρμαγανίδης, Γιώργος Βαλαής, Μιχάλης Κίμωνας, Άρης Μπαλής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Αρετή Σεϊνταρίδου
Διάρκεια: 60'

"Πολύ συχνά αισθάνομαι καθηλωμένη σ' ένα ανάπηρο σύμπαν
χωρίς Θεό να το σπρώξει"

Δήμητρα Αγγέλου

Προσευχηθείτε σε πανάρχαιους θεούς, αναβιώστε ευτυχείς πόνους.

Ζούμε σ' έναν εξόχως και αενάως ετοιμόρροπο κόσμο.

Και είναι αυτή η συμπαντική προδιάθεση της κατάρρευσης, που σε συνδυασμό  με την αντανακλαστική άμυνα και εκδήλωση αντίστασης παράγουν αξιολάτρευτα συμπλέγματα και μοιρολατρείες.

Σε πρώτο φόντο η απόγνωση. Η απελπισία. Η θεϊκή λατρεία ή παράδοση. Η αυταπάρνηση. Ο ευτυχής πόνος. Η αισθητότητα του πόνου ως ζωτική ευτυχία. Η κραυγή. Η ανύψωση της κραυγής ούτως ώστε να μετέχει στην οικουμενική μουσική, στην από πάντα μουσική. Ο πυρετός ο αμείωτος. Ο άνθρωπος ο μεταποιήσιμος. 

Ωστόσο, η καταστροφή, βιβλική ή μη, δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως έξοδος. Ως κατάληξη. Η καταστροφή, σε όλα τα επίπεδα, είναι η απαραίτητη διεργασία-προϋπόθεση για την ανανέωση των κυττάρων όποιου-κάθε οργανισμού.

Για αυτό η ξανά απελπισία. Η ξανά απόγνωση. Η ξανά θεϊκή λατρεία. Η ξανά θεϊκή παράδοση. Η ξανά κραυγή. Ο ξανά πόνος. Η ξανά από πάντα μουσική. Όλα διατεθιμένα στα ανανεωμένα ονόματα, των ανανεωμένων κυττάρων, των ανανεωμένων προδιαθέσεων κατάρρευσης.

Προσευχείστε σε πανάρχαιους θεούς, παραδοθείτε σ' ευτυχείς πόνους.

Κι ας μην υπάρχει θεός, κι ας μην υπάρχουν πόνοι, κι ας μην υπάρχει άνθρωπος, αφού δεν υπάρχει το "έξω απ' τον κύκλο". Αφού τα πάντα μεταλλάσσονται, και άνθρωποι, και θεοί, και κραυγές και πόνοι, αλλά όχι η ψυχή του κύκλου που τα σμίλεψε. 

Ευλογητός ο κύκλος. Αλλά ασήμαντος. Αμελητέος. Αφού το έξω απ' τον κύκλο δεν υπάρχει. Και κανένα σχήμα δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς το εξωτερικό του επίπεδο. Όλα υποχωρούν, υποτάσσονται στην αξεπέραστη (και ανείπωτη) αισθητική γοητεία ενός ζεύγους σωμάτων που αγκαλιάζεται αντίστροφα στην κίνηση του ήλιου, μιας ψυχής που ρίχνεται βιαστικά στο πηγάδι του Φάουστ, ενός χεριού που υψώνεται για να αγγίξει τη γενειάδα του δημιουργού της, μιας ανήσυχης αϋπνίας, μιας αδιάκοπης βοής ή μίας σταγόνας αίματος: που απ' ότι βλέπω είναι ακόμα κόκκινη σε όλες τις πιθανές θερμοκρασίες.
 

blitz | "6 a.m. How to disappear completely", στη Στέγη from SGT | OCC on Vimeo.

Youth

  
Σκηνοθεσία: Paolo Sorrentino
Παραγωγή: Italy / France / Switzerland / UK  /2015
Διάρκεια: 118'


Αναρωτιέμαι αν αυτό που σταφιδιάζει μαζί με το σώμα είναι η νιότη ή η εμπειρία. Την νιότη ούτως ή άλλως δεν την έχουμε, αφου βρισκόμαστε πάντα ση μέση των πραγμάτων. Την εμπειρία την χάνουμε από την στιγμή που την αποκτάμε. Και είναι ακριβώς αυτή η πρόταση που εξηγεί γιατί η ζωή οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο, ενώ ταυτόχρονα συνθέτει τα κομμάτια της μέσα από μία ασαφής κατάσταση θανάτου.

Με την πάροδο της ζωής μας η απώλεια της εμπειρίας είναι αναπόφευκτη. Αυτό που έχουμε ζήσει μας εκδικείται με την μόνιμη παραμονή της σκιάς της μνήμης του. Από την άλλη η απώλεια του θανάτου είναι αδύνατη. Και είναι αυτό που καθιστά το γεγονός του θανάτου ανακουφιστικό, ενώ την πορεία προς αυτόν επώδυνη.

Ο Paolo Sorrentino, σε σχέση με τους σύγχρονούς του, κάνει έναν κινηματογράφο που είναι ο πιο κατανοητά στυλιζαρισμένος, ο πιο ακριβός παραγωγικά, και με τους πιο αστούς χαρακτήρες που μπορείς να συναντήσεις. Παράλληλα, τοποθετεί τον προβληματισμό του, όσον αφορά την ανθρώπινη ύπαρξη, στην πιο παιδική ηλικία. Κι αυτή η παιδικότητα πέραν της απλότητας ή της απλοϊκότητας, διαλέχτε ό,τι θέλετε, παρουσιάζει μια αλήθεια φρέσκια, ακούραστη από την εμπειρία, την προκατάληψη και τα θολά σχέδια της ενήλικης ενδεχομενολογίας.

Η ζωή είναι ασήμαντη. Η πάροδός της οδηγεί σταδιακά προς την νιότη. Το ενδιάμεσο διάστημα είναι μια προετοιμασία για να ξεχάσεις αυτόν που έχεις φιλήσει στα χέρια εκείνου που δεν θα γνωρίσεις ποτέ. Η αφή είναι οι σκυμμένοι λυγμοί των δαχτύλων πάνω απ' το σώμα που κλέβει μικρά κομμάτια ηδονής από τα εκτενή ηλιοτρόπια του θανάτου.