Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

2011-2012(Part 1)

Μια ανασκόπηση με τις ταινίες της χρονιάς. Ο οδηγός περιλαμβάνει ταινίες που προβλήθηκαν στις ελληνικές αίθουσες από τις 25/8/11-15/8/12.

23.
Σκλήρυνση και ψυχρότητα. Ψυχρότητα και σκλήρυνση. Μερικές φορές αναρρωτιέσαι τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος ήταν πραγματικά ευπαθής στη σιωπηλή βία της σύγχρονης εποχής. Σκλήρυνση και ψυχρότητα: η άλ(λ)η(θινή) όψη της ευαισθησίας.


22.
Η σχέση μας με τον θάνατο είναι αναπόφευκτα φαντασιακή. Αν εν τέλει καταλήγει μονότονη και βαρετή, ευθύνεται η ενηλικίωση που φθίρει και τη ζωή και τη φαντασία. Στο Restless ο Gus Van Sant εμμένει στο ποιητικό στάδιο της εφηβείας. Γιατί καμιά φορά η ποίηση διαρκεί.

21.
Παρ' ότι ο κινηματογράφος συνήθως προτείνει το αντίθετο, ο Bertrand Bonello γνωρίζει πως η ανθρώπινη φύση δε διαφέρει και πολύ σ' ένα πορνείο, σ' ένα νοικοκυριό ή σ' έναν οίκο ευγηρίας. Σ' αυτό το εικαστικό ποίημα ο θεατής γίνεται μάρτυρας, με κλινική μεθοδικότητα, των σταδίων της εξουσίας και της ιεραρχίας που γεννάει η ίδια η ζωή.


20.
Μέσα σε μια φαντασμαγωρική παραμυθία τίποτα δεν έχει και τόσο σημασία. Μόνο αυτό το μοναδικό προνόμιο του να μπορείς εστιάσεις όπου θες. Και τώρα ξέρεις, ότι την τεχνική μπορείς να τη συναντήσεις παντού. Όμως δε μπορείς ούτε να υποψιαστείς πόση ψυχή χωράει σ' ένα σπασμένο βιολί, σε μια ραγισμένη ταινία, σε έναν τόπο ρημαγμένο.

movieworld

19.
Θέλω να κολυμπήσω.
Δεν έχει θάλασσα γιε μου εδώ. Τη ρήμαξε ο πόλεμος συνεχώς.
Θέλω να κολυμπήσω.

FLIX

18.
Έρχεται κάποια στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι τα πρόσωπα που αγαπήσαμε δεν τ' αγαπήσαμε και τόσο.
Αν και στ' αλήθεια δεν οφείλαμε την αγάπη,
η πεποίθηση της αναγκαιότητας να αγαπάμε, μας τροφοδοτεί με μια υπέρογκη ενοχή όταν δεν αγαπάμε. Και η ενοχή, σάρκινη ή ανεμική, μοιάζει αρχή κατάρρευσης.

CINEMANEWS
LOST ECHOES

17.
Υπάρχει μια τραγικότητα και μια ειρωνεία στην υφή των ανθρώπινων ονείρων. Πολλές φορές απαράλλακτη τραγικότητα. Aρχίζεις να πιστεύεις ότι δεν είναι οι άνθρωποι που ονειρεύονται, αλλά τα όνειρα που ιδιοκατοικούν τα ανθρώπινα με τη μορφή τεχνητών εμφυτευμάτων. Ο Ηλίας Δημητρίου κοιτάζει με συμπάθεια τα μικρά ανθρώπινα δράματα, την καθημερινή ανοησία, αλλά και την επίδραση της "ρίζας" στο όλον.

FLIX
kersanidis

16.
Με φόντο ένα βαριά τραυματισμένο Βαλκανικό τοπίο, ο Μπουγιάρ Αλιμάνι κοιτάζει κατάματα τον ανθρώπινο πόνο ως απόρροια του νόμου. Όμως απέναντι από κάθε εξωτερική επιβολή στέκει ο ανυπέρβλητος νόμος του έρωτα. Ο άγιος πόνος.

feelingonfilms
φιλμ νουάρ

15.
Όταν η επιθυμία για σύμπραξη και η ικανότητα για επαφή εξασθενεί -η ιστορία αρχέγονη- επέλχεται η απόσχιση. Όντα, όχι ολόκληρα, αλλά το ακρωτηρίασμα αυτών, χωρίς βούληση, αλλά με κίνητρα βούλησης, στέκουν ασάλευτα και παραδομένα στην επιταγή κάποιου νόμου. Ο άνθρωπος είναι ελάχιστο ον.

TWO IN THE SOUP
Παράλληλα Βλέμματα
LiFO
LET'S GET MOVI(E)NG

14.
Ό,τι κτείται βιάζεται. Επειδή ακριβώς κτείται.
Και η βία καλλιεργείται σ' αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα ιδιοκτησίας.

13.
Κάποια στιγμή επιλέγεις να θυσιάσεις και να θυσιαστείς για να επαναπροσεγγίσεις ένα πιθανό οικείο σχήμα που κάποια στιγμή απώλεσες.
Στο βάθος της διαδικασίας γνωρίζεις πως η αντικατάσταση δεν είναι εφικτή. Παρά μόνο με τη μορφή υποκατάστασης, κι αυτής μερικής.
Στο μεταξύ, οι θυσίες σε μεταφέρουν σ' ένα νέο ον. Υποκατάστατο αρχετύπου.
Και το μέγεθος της απώλειας καλύτερα μην τ' αναλογίζεσαι.

FLIX
ΣΙΝΕΜΑ
LiFO

12.
Στους παιδικούς έρωτες δεν έχεις δικαίωμα πια.
Η ενήλικη πλήξη σε περιμένει.
Κι όμως ενυπάρχει  στην τάξη μια αταξία, μια ανοιχτή πρόσκληση χάους.

Cinefo

3 σχόλια:

theachilles είπε...

Προσωπικά δεν μου άρεσαν καθόλου τα We Need To Talk About Kevin και οι δικές μας Άλπεις, ωστόσο χάρηκα πολύ με την παρουσία του - αδικημένου στις ελληνικές αίθουσες - Apollonide και του A Separation, αν και το αριστούργημα του Farhadi το ήθελα πιο ψηλά.

Περιμένουμε το Part II.

kioy είπε...

Μπορώ να υποψιαστώ γιατί δε σ' άρεσαν οι Άλπεις.
Το We Need to Talk about Kevin, πιο δύσκολα.. Θες να μου πεις δυο λόγια.

Το Apollonide είναι υποτιμημένο σίγουρα, και κατά τη γνώμη μου ανήκει σ' ένα "ύφος" κινηματογράφου πυο είναι γενικότερα υποτιμημένος..

Ο Farhadi έχει κάνει ταινιάρα. Θα μπορούσε να είναι υψηλότερα σε οποιαδήποτε λίστα, λιγότερο προσωπική.
Προσωπικά, από τον ίδιο δημιουργό, προτιμώ το τι απέγινε η Έλλη. Ως ένα πιο χαμηλόφωνο δείγμα δημιουργίας. Που κατά τη γνώμη μου ήταν λιγότερο απαιτητικό ως προς την εικόνα του προς τα έξω. περισσότερο διαισθητικό/

theachilles είπε...

Καταπληκτικό το Τι απέγινε η Έλλη, θα το θεωρούσα ισάξιο του Χωρισμού εάν έλειπαν τα τελευταία πέντε λεπτά. Η αντονιονική αναζήτηση σε έναν κόσμο μάταιο και η νοσταλγική λαχτάρα για μια κινηματογραφική ηρωίδα που μόνο φευγαλέα γνωρίσαμε, αποδίδεται από το Farhadi με εξαιρετική αποτελεσματικότητα. Το στρογγυλεμένο κλείσιμο της ταινίας μοιράζει απλόχερα απαντήσεις σε ερωτήματα που θα ήθελα να με τυραννούν και μετά το τέλος της προβολής, όπως ακριβώς συνέβη στο A Separation.

Το We Need to Talk about KEvin έχει αναμφισβήτητα ένα εντυπωσιακό συνειρμικό μοντάζ που από μόνο του, σε επίπεδο αισθητικής, κάνει το φιλμ αξιοθαύμαστο. Όμως ρε φίλε, αυτή η ψυχανάλυση του καφενείου του στιλ "έκλαιγα μικρός και η μάνα μου δεν με παρηγορούσε, τώρα που μεγαλώνω θα φάω λάχανο τους συμμαθητές μου", είναι τουλάχιστον αστεία στα δικά μου μάτια. Το φαινόμενο της βίας είναι εξαιρετικά πολύπλοκο (ευτυχώς υπάρχει ο Χάνεκε), με αίτια μεγάλα κοινωνικά και πολιτική, και η απόδοση της ευθύνης στην ατομική ψυχολογίας (και μάλιστα με τόσο εξόφθαλμες αφορμές) στα μάτια μου φαντάζει αφόρητα αντιδραστική.