Καλό ταξίδι Ingmar

Πέθανε εχθές σε ηλικία 89 ετών, Δευτέρα 30 Ιουλίου, ένας θρύλος του κινηματογράφου, ο Ingmar Bergman. Γεννέτηρα του ήταν η Ουψάλα της Σουηδείας τη 14η μέρα του Ιούλη του 1918. Σπούδασε στο τμήμα Φιλολογίας και Ιστορίας στη Σουηδία και από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με την μεγάλη του αγάπη, τη σκηνοθεσία. Μεγάλη του λατρεία ήταν ο κινηματογράφος, ωστόσο ξεκίνησε περισσότερο απ' το θέατρο για να μπορέσει να βάλει τις βάσεις, κυρίως οικονομικά αλλά και τεχνικά, για να εξελιχθεί σε κορυφαίο κινηματογραφικό δημιουργό και να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της 7ης τέχνης.

Σε ηλικία 28 ετών γυρίζει την πρώτη του ταινία Kris , ωστόσο τα χρόνια της δόξας θα ρθούνε μια δεκαετία περίπου μετά όπου έγινε παγκοσμιώς γνωστός με το Sjunde inseglet, Det(έβδομή σφραγίδα). Υπήρξε ανέκαθεν γνήσιος εκφραστής της τέχνης βάζωντας το στίγμα του σε κάθε ταινία του. Βαθυστόχαστο μοτίβο, διαρκή υπαρξιακά ερωτήματα, προβληματισμοί γύρω απ' την ανθρώπινη ζωή, ψυχογραφικές αναλύσεις, αναζήτηση ή μη αναζήτηση του Θεου(όντας γόνος βαθιάς θρησκευτικής οικογένειας) είναι τα σκηνικά που αυτόνομα και εξ ολοκλήρου μεταφέρει στην κάμερα. Και γενικότερα η εσωτερικότητα που προσέδιδε σε κάθε του ταινία ήταν μοναδική. Ο Ingmar Bergman με την παρουσία του άλλαξε και χάραξε ανεξίτηλα την ιστορία του κινηματογράφου και της τέχνης γενικότερα. Γνώστης και εκφραστής των τεχνικών μέσων, ακροβατούσε στη λεπτομέρια, τα αγαπημένα του γκρο-πλάνα έμειναν στην ιστορία για την απειριοστή ενβάθυνση τόσο στον ήρωα όσο και στην κατάσταση, η αγαπημένη συμβολικότητα που προσέδιδε στα αντικείμενα αποτέλεσε μια νέα θεωρία και ταυτόχρονα κέρδιζε τον θεατή προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει την πληροφορία, ενώ οι μαγικές του, υποβλητικές ατμόσφαιρες προσέδιδαν τεράστια αμεσότητα στο έργο του. Επίσης με την ενασχόληση του με το θέατρο κατάφερε να δίνει με περίσσια άνεση το δραματικό στοιχείο σε κάθε απόχρωση! Τέλος οι καινοτομίες του ουσιαστικά υπήρξαν στυλοβάτες για την εξέλιξη της 7ης τέχνης, καθώς ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης χρησιμοποίησε επαναστατικές για την συντηριτική εποχή τεχνικές.

Τυχεροί οι κινηματογραφόφιλοι όλου του κόσμου, που μας ξενάγησε στο μαγικό ταξίδι της δικιάς του πραγματικότητας. Που μας έδωσε την δυνατότητα να συνυπάρξουμε μαζί του μέσα απ' την δημιουργεία του. Που μας έδωσε τη δυνατότητα να δούμε, τουλάχιστον εν μέρη, τον κόσμο μέσα απ' τα δικά του ειλικρινή και αψεγάδιαστα μάτια! Που μας επέτρεψε να "κλέψουμε" κάτι απ' τις σκέψεις του, και να γίνουμε καλύτεροι στη ζωή μας... Αυτό είναι το έργο του Ingmar Bergman, ο οποίος τιμήθηκε με δεκάδες βραβεία, βραβεία που δεν είναι ικανά να περιγράψουν τη συνεισφορά του στην τέχνη...

Το 1982 μετά την προβολή του Fanny och Alexander δήλωσε την απόσυρσή του απ' το cinema, απόφαση που δεχτήκε η κινηματογραφική κοινότητα με μεγάλη λύπη αλλά και σεβασμό, πως θα μπορούσε να κρατήσει κακία άλλωστε σε ένα απ' τα ιερά τέρατα του cinema. Ωστόσο μετ' έπειτα ασχολήθηκε με κάποιες τηλεοπτικές παραγωγές και με τη συγγραφή κάποιων σεναρίων μη μπορώντας να κάνει ολική αποτοξίνωση από αυτο που τόσο αγάπησε και τόσο αγαπήθηκε. Θα τον θυμόματε με τεράστια εκτίμηση και λατρεία μέσα απ' την μεγάλη κληρονομιά που μας άφησε! Καλό ταξίδι Ingmar...


Αναφορικά μερικές ταινίες:

All the Invisible Children

Σκηνοθεσία: Mehdi Charef/ Emir Kusturica/ Spike Lee/ Kátia Lund/ Jordan Scott/ Ridley Scott/ Stefano Veneruso/ John Woo
Παραγωγής: France / Italy / 2005
Διάρκεια: 116'

Τελείωνοντας την προβολή αυτής της ταινίας η μεγαλύτερη αίσθηση που μου έμεινε ήταν το ερέθισμα για αναζήτηση των ριζών της (μοιάζει πολύ με ένα σύντομο φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών). Και αυτό διότι η ταινία δεν έδειχνε να εξυπηρετεί τους κινηματογραφικούς σκοπούς μέσα απ' το πρίσμα της τέχνης αλλά να χρησιμοποιεί αυτούς για έναν άλλο στόχο. Και έπεσα μέσα! Ουσιαστικά πρόκειται για μια καμπάνια της Unicef η οποία επιδιώκει έναν τρόπο διαφήμισης και "γνωστοποιήσης" συνθήκων διαβίωσης των μικρών ηρώων, των παιδιών. Αν και είμαι υποστηρικτής των κινήσεων φιλανθρωπίας, και δε όταν πρόκειται για το ευαίσθητο θέμα των παιδιών, (ποιος δεν είναι άλλωστε, όλοι εκτιμούμε πράξεις με αγνά κίνητρα όχι μόνο προς το φαίνεσθαι αλλά κυρίως προς το είναι) δε θα μπορούσε να μη μου αφήσει ένα μικρό αρνητικό συναίσθημα βλέπωντας μια ταινία που δεν αποσκοπεί καθαρά προς το σινεμά όπως αυτό ορίζει η τέχνη!

Φαντάζομαι ήδη τις συνθήκες δημιουργείας της ταινίας! Για την ακρίβεια φαντάζομαι fax της Unicef να φτάνουν σε σκηνοθέτες ανά τον κόσμο τα οποία να τους ειδοποιούν για αυτό το project. Και τελικώς η διαδικασία συγγραφής και filmarismatos να είναι μια εξωτερική παραγωγή από κάθε σκηνοθέτη χωρίς καμιά επικοινωνία τόσο εσωτερικά(αυτό το διαπιστώνουμε καθώς οι ταινίες μπορεί να συνδέονται υπό τα στεγανά του παράγοντα παιδιού, αλλά νοηματικά, ερμηνευτικά, δραματικά και όπως αλλιώς να το δεις δεν έχουν καμία συνέχεια) τόσο και εξωτερικά(αυτό το οικάζω βάση αυτού που βλέπω).

Ας πάμε τεχνικά στην ταινία. Κάθε ιστορία λοιπόν αποτελείται από αυτόνομη αρχή και τέλος, από δική της σημασιολογία και από διακριτά σύνορα απ' τα υπόλοιπο σύστημα! Ιστορίες από γνωστούς και μη γνωστούς σκηνοθέτες, βασισμένες στο παιδί,και συγκεκριμένα στη δύσκολη ανάπτυξη του, που προκύπτει απ' την έλειψη των αναγκαίων. Αναγκαία παρουσιάζονται κυρίως η έλειψη γονεικής αγάπης, η έλειψη οικονομικής άνεσης ή και ο συνδυασμός των δύο. Όλες οι ταινίες εξαιρουμένης αυτή του Ridley Scott και της κόρης του Jordan αποτελούνται από αφηγηματικό ύφος. Ακολουθούν με το φακό τα γεγονότα κακοποίησης, ανέχειας, και εξαθλιωμένα παιδιά γενικότερα,σε μια πολύ-πολιτισμική πραγματικότητα. Πολλές φορές αυτή η αφήγηση γίνεται υπέρ του δέοντος μελό ή δραματική, καθώς οι σκηνοθέτες φροντίζουν να εκμεταλλεύονται την ευαισθησία του κοινού προς την χαμένη παιδικότητα, προς την τρυφερότητα και την αγνότητα ενός παιδιού. Έτσι γίνεται μια προσπάθεια να κερδίσει το συναίσθημα του θεατή κάτι που επιτυγχάνεται απόλυτα, είτε αυθόρμητα είτε εκβιάζωντας το. Φανερή επίσης είναι η έλειψη διάθεσης στοχασμού καθώς η ταινία αν και ακολουθεί τα παιδιά στην "κοπιαστική", μοναχική πλευρά της ζωής τους, σε καμία περίπτωση δεν τη θίγει ως κοινωνικό πρόβλημα. Σαν να έχει μοναδικό σκοπό να κερδίσει ή να αυξήσει τη συμπάθεια και την υποστήριξη του κοινού προς τους μικρούς πρωταγωνιστές που βρίσκονται τριγύρω μας παντού.

Τεχνικά τώρα κάθε ταινία έχει εξασφαλίσει το απαραίτητο, και ο κάθε σκηνοθέτης δίνει ένα δικό του δείγμα. Απ' την ψυχογραφική εστίαση του Mehdi Charef, στην εκπληκτική αλλά διαρκώς επαναλαμβανόμενη, πλέουσα στη γιορτή της εικόνας και του ήχου, γραφή του Emir Kusturica. Ο τελευταίος στο κομμάτι θίγει περίτεχνα την ανάγκη του παιδιού για ασφάλεια, ασφάλεια που δε μπορεί να βρει στο στεγνό από συνείδηση και προγραμματισμό περιβάλλον της οικογενείας. Τελικά με τον πλέον ειρωνικό τρόπο δείχνει το παιδί να καλύπτει αυτή του την ανάγκη στα πλαίσια της φυλακής! Μετ' έπειτα ακολουθεί το American project του Spike Lee, το οποίο είναι μια φωτιά δραματικότητας και που εύστοχα δίνεται πως τα παιδιά δέχονται φυσικότατα τα τεράστια προβλήματα τους σε ένα μάλλον επόδυνο συμβιβασμό. Ακολουθεί η αφήγηση της Kátia Lund, έπειτα η ταινία της οικογένειας Scott που σκοπίμως προηγουμένως παρέλειψα. Παρέλειψα επειδή αυτή η ταινία δείχνει να ξεφεύγει απ' το γενικό μοτίβο που επικρατεί στα πλαίσια της καμπάνιας της Unicef. Και διαφέρει επειδή επιλέγει να στοχαστεί ψυχολογικά στην αιώνια αναζήτηση του ανθρώπου για το παιδί που μας εγκατέλειψε έναν κρύο χειμώνα! Αρκετά περιεκτική σκηνοθεσία και μια διαφορετική προσέγγιση που τελικά την απομονώνει και την ξεχωρίζει απ' το σύνολο. Στη συνέχεια περνάμε στο πιο σκληρό story του Stefano Veneruso για να κελίσει ο κύκλος των Invisible Children με τον John Woo να φτιάχνει την πιο συγκινιτική ιστορία που διαδρματίζει με παραμυθένια αφήγηση τονίζωντας την τραγικότητα των παιδιών και εκθέτωντας τις ψυχές τους σ' ένα μάλλον μη οικείο προς αυτά περιβάλλον...

Άρα μια γλυκεία πρόταση για ένα συναισθηματικό 2ωρο, όπως το επιθυμεί και το προώθει η Unicef, που κινηματογραφικά αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα δόμησης και αλληλοσύνδεσης ενώ έχει να παρατάξει και ενδιαφέρουσες μεμονομένες τεχνικές απ' τους πολλούς καπετάνιους που έχει στο παλμαρέ της. Επίσης πολύ ευπρόσδεκτες οι αναφορές σε εξωγενή φιλοσοφία(Σαιν Εξντεπερί) αν και μοιάζει αρκετά ελειπή μορφή στοχασμού!
Βαθμολογία 6,5/10

Five Corners

Σκηνοθεσία: Tony Bill
Παραγωγής: UK / USA / 1987
Διάρκεια: 90'

Στη ζωή πάντα για να εκτιμήσεις το "καλό" πρέπει να δεις το "κακό", για να αγαπήσεις το "ωραίο" πρέπει να δεις και το "ασχημό". Έτσι η σεινισφορά του Five Corners, στα πλαίσια αυτών των αντιθέσεων, είναι ευπρόσδεκτη για το σινεμά καθώς παρακολουθώντας το μας έρχεται μια αγάπη για τον πραγματικά καλό σινεμά!

Ο Tony Bill και η παρέα του, μιλάω για το σενάριο και κυρίως για τους διαλόγους, δίνουν την πλέον επιδερμική εστίαση σε όλες τις διαστάσεις της ταινίας! Σενάριο τουλάχιστον αστείο, διατυπώσεις παιδικότητας παντού και κυρίως ανυπαρξία τόσο σε επιλογή ηρώων αλλά και σε σκηνοθετικές ικανότητες! Άλλοστε ο Tony Bill περισσότερο γνωρίζει τον τόπο της υποκριτικής παρά αυτόν της σκηνοθεσίας! Το image των ηρώων συνθέτεται από επιφανιακά πράγματα στον ρόλο των ανθρώπων, όπως: "κακοί" εγκληματίες, "χαζογκόμενες", "αδιάφοροι" αστυνομικοί, "super" ήρωας έπίδοξος μπάτσος. Χάρτινες συμπεριφορές, αγνωστικιστηκές ατμόσφαιρες. Δε θα μιλήσω άλλο για αυτό το παραλήρημα της άγνοιας και της επιφανιακότητας. Αν κάτι μπορεί να σωθεί από όλη την ταινία γίνεται χάρις τις ερμηνείες των Jodie Foster,Tim Robbins,John Turturro.

Χαρακτηριστικές σκηνές: μια παρέα 4 ατόμων βρίσκεται πάνω απ' το κουβούκλιο του ανσανσέρ και περιμένουν καποιός να το καλέσει και μοιάζουν χαρούμενοι ανάμεσα στα συρματόσκοινα παρουσιάζωντας αυτό σαν μια χαρούμενη περιπέτεια.
Μια γυναίκα κρεμιέται επι 10 λεπτά (στο φακό φαίνεται σαν να τεντώνει τα χέρια της!!!).
-Εισαι ο Σάλιβαν ο πλατυπόδαρος?
-Αυτοπροσώπως(και η κάμερα δείχνει τα παπούτσια του)
Μια γυναίκα πάει με ρόπαλο να συναντήσει αυτόν που φέρεται να την αγαπάει, αυτός δεν αντιδρά.
Όταν δε δέχεται το δώρο του της παίρνει το ρόπαλο(σαν να λέει μου το δανείζεις λίγο) σκοτώνει τον ένα πιγκουίνο, της ξαναδίνει το ρόπαλο και τρώει μια στο κεφάλι χωρίς να πάθει τίποτα!
(και αν συνεχίσουμε θα πάει πολύ!)
Enough!!!
Βαθμολογία 2/10(μόνο για το cast)

Babel

Σκηνοθεσία : Alejandro González Iñárritu
Παραγωγής : France / USA / Mexico / 2006
Διάρκεια : 143'

Το δίδυμο Arriaga-Iñárritu, που μετά την ταινία φαίνεται να τα τσουγκρίσαν γερά, ξαναχτυπά. Μετά το παθιασμένο, ενδόμυχο amores perros που αποτέλεσε το πρωτότοκο τους δημιούργημα, το πιο μεστό 21 grams, έρχεται το πιο ανισόρροπο Babel.

H τεχνική γνωστή, σπονδυλωτή ταινία, που περιγράφει τέσσερις διαφορετικές ζωές που κάπου συναντιούνται μέσα στο χωροχρόνο χάρις ένα ατύχημα. Οι τέσσερεις αυτές ιστορίες έχουν πιο διακριτά σύνορα αυτή τη φορά αποτελώντας ένα σύστημα μεταξύ τους αλλά και καθεμία μια ξεχωριστή ενότητα! Αυτός ο διαχωρισμός κατ' εμέ στερεί σε ομοιογένεια και φαίνεται σαν μια εμμονή για μια αναγκαία διαφοροποίηση του γνωστού απ' τις ταινίες που αναφέρθηκαν σχεδιασμού.

Πλέον τα γεωγραφικά φράγματα πέφτουν σε μια κριτική ματιά στα δρώμενα της παγκοσμιοποίησης καθώς η κάμερα μας μεταφέρει σε τελείως διαφορετικά γεωγραφικά-κοινωνικά-οικονομικά σύνορα σε μια προσπάθεια να βάλει στο μείκτη ένα ευρυφασματικό σύνολο ηρώων. Αυτό που χαρακτηριστικά αποτελεί τον κόμβο που ενώνει τα πάντα, είτε πρόκειται για το γειτωνικό σπίτι,το σημείο που βρισκόμαστε είτε για το απέναντι ημισφαίριο της γης, το σημείο που αν τρυπήσεις το φλοιό και βγεις απέναντι είναι η έλειψη επικοινωνίας που σαν αράχνη πλέκει το ύφαντρο της μοναχικότητας. Η τραγική ειρωνία, όλα πλέον στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της πολυ-πολιτισμικότητας φαίνονται πιο κοντά ,όπως για την παραλία φαίνεται κοντά η θάλασσα, αλλά τελικά μένει ξηρή Χειμώνα-Καλοκαίρι. Τα συναισθήματα των ανθρώπων σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων μοιάζουν ξένα ακόμα και προς τον κοντινότερο μας άνθρωπο, η έλειψη θέλησης και ταυτόχρονα η προσαρμογή στα δυναμικά του κόσμου δρώμενα μετουσιώνουν κάθε κίνηση για ανθρώπινη επαφή σε μια ολέθρια σύγκρουση με το τείχος της απροσωπείας πίσω απ' το οποίο επιλέξαμε να κρυβόμαστε και να πορευόμαστε.

Στην ταινία απ' τα παιδιά που στην καραμπίνα βρίσκουν την θεραπεία των άγριων ενστίκτων τους ως την μικρή κινεζούλα που έχωντας απ' την μία όλον τον οικονομικό πλούτο, και απ' την άλλη την έλειψη ηθικής πυξίδας, συναισθηματισμού αλλά και μια αεναή αποχή από υγιείς σκέψεις, οδηγείται σε αλλόκοτες πράξεις με έμβολο την ανασφάλεια, την έλειψη ουσιώδης ανθρώπινης επαφής και τη διαρκή νευρικότητα. Όλα αυτά την οδηγούν σε ένα χυδαίο δημόσιο προφίλ μακρυά απ' τα ευαίσθητα συναισθήματα που περίτεχνα παρατάσει στο αχνό φως του δράματος ο Iñárritu. Σε αυτό το σημείο τονίζεται η διάυρωση που επίπτει τόσο απ' το χρήμα αλλά κυρίως την έλειψη συνείδησης και συμπεριφορικού χάρτη. Παιχνίδι που ξέρει πολύ καλά να κωδικοποιεί και να αποκρυπτογραφεί ο κύριος Arriaga καθώς έχουμε γίνει μάρτυρες του αρκετές φορές στο παρελθόν. Το γνωστό cast αποτελείται απ' τους :Brad Pitt,Cate Blanchett ένα αμερικάνικης καταγωγής ζευγάρι, που δείχνει να είναι τραυματισμένο απ' τα οικογενειακά του προβλήματα και να ασφικτυεί σε ένα σπίτι με κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και πόρτες οπου η σιωπή μοιάζει σαν χημικό αέριο να εξαπλώνεται και να σκορπίζει τις θλιβερές του συνέπειες στον πυρήνα των ηρώων. Εδώ δυισδύει το δραματικό στοιχείο του τραυματισμού της Cate Blanchett, και σταδιακά εξελίσεται ως γεννουσιουργό της στοργής, της αγάπης, σε ένα πλάισιο ευρύτερου συναισθηματισμού ο οποίος τελικά ενώνει τους ανθρώπους που πρώτερα έμοιαζαν αποκομένοι στο πλαίσιο του ατομισμού, του εγωισμού και της μοναχικότητας που σηματοδοτεί η απρόσωπη μεγαλόπολη. Τέλος χρησιμοποιείται η ιστορία μιας γυναίκας, νταντάς των παιδιών του ζευγαριού, η οποία μπαίνει σε περιπέτειες ταξιδεύωντας στο Μεξικό για έναν οικογενιακό γάμο. Η τελευταία ιστορία είναι αυτή που μετριάζει αρχικά τους τόνους και που εν τέλη κορυφώνει το δράμα.

Ο Iñárritu παίζωντας πάλι με τον χρόνο και αποτυπόνωντας στην κάμερα του κάθε λεπτομέρια μας κάνει κοινωνούς και μάρτυρες μιας απρόσωπης πολυ-πολιτισμικής πραγματικότητας ενώ ταυτόχρονα παρεμβάλει τον κόσμο της ηθικής με ξεσπάσματα των ανθρώπων στην κορύφωση του δράματος! Αυτή η έξαρση του παράγοντα άνθρωπου είναι και η μοναδική κατά τον σκηνοθέτη στην οποία ο συναισθηματικός κόσμος και η αυθεντικότητα μπορούν να βρουν λίγη ζεστασιά. Χάρις τις πολλές ιστορίες, που μοιάζουν ανεξάρτητες μεταξύ τους, καταφέρνει να σκιαγραφήσει διαφορετικά περιβάλλοντα και να περάσει ποικιλόμορφα μυνήματα όπως: η κριτική ματιά στην άψυχα, καταπιεστικά ασκούμενη εξουσία, η ευκολία του ψεύδους και της ανηθικότητας , η στοικότητα, η νόσος της σιωπής, οι εντάσεις που αυθόρμητα εκδηλώνει το δραματικό γεγονός κτλ. Η ταινία αν και αποτελεί μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια διακάτέχεται από μια ευκολία στην συνταξή της σε σχέση με τα προγενέστερα μέρη της άτυπης τριλογίας, ενώ η έντονου ύφους ανεξαρτησία των επιμέρους κομματιών την κάνει κάπως δύσκαμπτη! Πάντως το τελευταίο τρίλεπτο, όπου σπάνε τα σύνορα και το μοντάζ καταλαμβάνει πρωταρχικό ρόλο μιλώντας την κοινή γλώσσα, την ανθρώπινη, είναι μια μαγική περιπλάνηση στην τραγικότητα των ηρωών και οδηγούν τον θεατή στην κορύφωση των συναισθημάτων, ενώ και η μουσική επένδυση ντύνει πολύ ωραία την εικόνα. Ίσως εμείς οι fun του Iñárritu περιμέναμε μια πιο συγκροτημένη ταινία με μεγαλύτερη δυναμική, ωστόσο το Babel σίγουρα δε θα απογοητεύσει!
Βαθμολογία 8/10

Secret Window

Σκηνοθεσία : David Koepp
Παραγωγής : USA / 2004
Διάρκεια : 96'

Ο David Koepp με ελειπή ένσημα στην σκηνοθεσία και περισσότερο γνωστός για τις συγγραφικές του ικανότητες φιλτράρει το μυθιστόρημα του Stephen King με αυτοσκοπό να περάσει μια ταινία μυστηρίου και τρόμου στο πανί!

Πρόκειται καθαρά για μια ταινία γεγονότων, τα οποία θα κουρδιστούν στοχεύοντας την ολική ανατροπή σ' ένα εφυές φινάλε. Ο Mort Rainey,(Johnny Depp) συγγραφέας στο επάγγελμα και χωρισμένος απ' την γυναίκα του Amy Rainey(Maria Bello) ως το αποτέλεσμα της παράνομής σχέσης της τελευταίας με τον
Ted Milner(Timothy Hutton), ζει κάτω από συνθήκες ψυχολογικής πίεσης σε έκρυθμες καταστάσεις. Αντιμετωπίζει απειλές για την ζωή του από έναν φερόμενο συγγραφέα(John Turturro),στο πλαίσιο της πιστοποίησης της πατρότητας του συγγράματος τους "Secret Window", και βρίσκεται μπροστά από ένα πλήθος εκφοβιστικών γεγονότων καθώς και αντιμέτωπος με την Amy Rainey και τον Ted Milner που απαιτούν το διαζύγιο τους. Τελικά το τέλος θα είναι μια ολική ανατροπή της διαφαινόμενης κατάστασης, με τον David Koepp να εναρμονίζει όλα τα γεγονότα σε ένα τελικό δεκάλεπτο που αποσβένει το παραστατικό του John Turturro και ανοίγει νέο λογαριασμό στην ίδια τη βούληση του συγγραφέα Mort Rainey χρήζωντας την θέληση του ατόμου ως κινητήρια δύναμη των πάντων!

Ο σκονοθέτης φτιάχνει ένα film γεγονότων με ενδιαφέρον και μυστηριώδη πλοκή σε μια διαρκώς αινιγματική ατμόσφαιρα. Ωστόσο η έλειψη ικανοτήτων τον καθιστά αδύναμο να ακροβατήσει και σε μια ατμόσφαιρα θρίλερ και ας έχει τόσες πολλές θεωρητικά σκηνές τρόμου(δολοφονίες, εμπρησμούς, κτλ). Με την κάμερα διαρκώς αποθανατίζει σκηνές χωρίς ωστόσο να έχει την δύναμη της σύνθεσης και ανάλυσης τους, και για το τέλος μας χαρίζει μια σεναριακή ανατροπή, με ένα αναμφισβήτητα ιδιοφυές σχέδιο. Ο θεατής θα λύσει όλο το μυστήριο έχοντας ασκήσει συστηματικά το μυαλό του, ωστόσο στερείται της τρίτης διάστασης, αυτής που θα μαγέψει και θα ξεμακρύνει λίγο το κοινό. Εννοώ πως ενώ θα μας χρεώσει τον Mort Rainey ως αυτουργό όλων των συμβάντων με σκοπό την επιθυμία του για ένα διαφορετικό τέλος στα δρώμενα της ζωής του, αναφέροντας την συνείδηση του, την βαθύτερη ιδιοσυγκρασία του, τα βιώματα του, τις αναμνήσεις του, δε θα καταπιάστει καθόλου εν τέλει με μια ουσιώδης εσωτερική ανάλυση του ήρωα, κάτι που για μένα ρίχνει την ταινία αυστηρά και μόνο στη φαινομενικότητα των πεπραγμένων παρά στην ερμηνεία των πραγμάτων. Για φανταστείτε, λέω εγώ τώρα, αυτή την ανάλυση στα χέρια του ψυχολόγου με master πλέον David Lynch!!!

Παρ' όλα αυτά η ταινία είναι ιδιαίτερα καταναλώσιμη χάρις και την πρωταγωνιστική της τριπλέτα και ιδιαίτερα με τον Johny Depp να δείχνει πως έχει πάρα μα πάρα πολλούς ερμηνευτικούς λαγούς στο παλμαρέ του... Χωρίς υψηλές λοιπόν απαιτήσεις, σε μια ταινία με τελικά μοναδικό σκοπό ύπαρξης την τελική ανατροπή, καθίστε στον καναπέ σας και αφεθείτε στο μυστηριώδης αυτό story.
Βαθμολογία 6,5/10

Fetten Jahre sind vorbei, Die

Σκηνοθεσία: Hans Weingartner
Παραγωγής : Germany / Austria / 2004
Διάρκεια : 127'

Ο γερμανικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια έχει γνωρίσει αλματώδης εξέλιξη. Ένα απ' τα επιχειρήματα αυτής της πρότασης είναι και η εν λόγω δραστική ταινία του Hans Weingartner που απευθύνεται τόσο στην καρδιά αλλά κυρίως στο μυαλό του θεατή, θέτωντας σε λειτουργεία τα εγκεφαλικά του κύτταρα σε μια πιο αληθινή προσέγγιση των πραγμάτων!

Οι "μέρες της αφθονίας" θα ενβαθύνουν στο σύστημα του καπιταλισμού, καταδεικνύωντας την αδικία στην κοινωνία, θα αμφησβητίσουν με έντονη κριτική σκέψη το υπάρχον σύστημα, και θα καταλύσουν την αυτοκύρηχτα νομιμοποιημένη εξουσία νόμων που εξυπηρετούν μόνο και μόνο συμφέροντα ορισμένων ανθρώπων. Ωστόσο δεν θα πασχίσουν τόσο στο αυτονόητο, αλλά μέσω του συναισθηματικού κόσμου των ηρώων θα τοποθετηθεί το ζήτημα σε ένα ευρύτερο κοινωνικοπολτικό αλλά και ψυχολογικό φάσμα! Το πρώτο μέρος θα έιναι η επαγγελία των εσχάτων που φέρνουν στην πλάση οι μέρες της αφθονίας των λίγων εις βάρος της καταπίεσης των πολλών με σαφή και ικανά επιχειρήματα. Θα περάσει μια πιο επαναστατική άποψη γύρω απ' τα δρώμενα του κόσμου, περί δικαιοσύνης μακρυά απ' τους νόμους των ισχυρών αλλά προς το συμφέρον του ανθρώπου. Θυμίζωντας μας πόσο έχουμε διαφθαρεί με απραξία, με έλειψη αντίστασης αλλά και κυριότερα το πόσο ποτισμένοι είμαστε με απερισκεψία κάτι που ωθεί τον κόσμο σε μια κοινωνία πολλών προβάτων προς λίγους λύκους!

Ωστόσο η ταινία δεν θα μείνει σε μια απλή κοινωνικοπολιτική περιγραφή. Θα αναλύσει τα συναισθήματα των ηρώων. Ο Jan(Daniel Brühl) ερωτεύεται παράνομα την Jule(Julia Jentsch), κοπέλα του φίλου και συναγωνιστή Peter(Stipe Erceg), ξεκινώντας μια νέα ερωτική σχέση αναδεικνύωντας πράξεις εσωτερικής διαφθοράς και ανηθικότητας. Ο φόβος και η ύπαρξη του συμφέροντος αχνοφαίνονται με το ζευγάρι να κρύβει την αλήθεια. Ενώ ένα ατυχές γεγονός θα αλλάξει τις σχέσεις εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, με τους επαναστάτες πλέον στο ρόλο της εξουσίας και τον πλούσιο Burghart Klaußner(Hardenberg) εκφραστή του καπιταλισμού σε ρόλο εξουσιαζόμενου αφού απαγάγεται απ' τα συμφέροντα της προαναφερθείσας παρέας. Όσο περνάει η ώρα γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι η παρέα των νέων προβαίνουν σε πράξεις που εξυπηρετούν το συμφέρον και απομακρύνονται απ' τον ιδεαλισμό, ενώ ο αδύναμός πλέον Burghart Klaußner κερδίζει σιγά σιγά την εύνοια του θεατή. Το θύμα απαγωγής ενσαρκώνει όλη τη διαδικασία του συμβιβασμού με πολύ δυνατούς διαλόγους που κατοπτρίζουν πως απ' την νεότητα της επανάστασης έφτασε στην αιωνιότητα της αφθονίας! Η ταινία θα δώσει πως η αλήθεια κρύβεται πίσω απ' τους ανθρώπους και όχι απ' τα συστήματα, και το συμφέρον είναι ισόβιο κίνητρο τόσο των αριστεροφρονούντων όσο και των δεξιοφρονούντων! Το τέλος ξαφνιάζει ευχάριστα αφήνωντας πολλά παράθυρα για σκέψη ενώ προηγουμένως έχει τονιστεί και η δυναμικότητα και η ευελιξία των μικρών ομαδών!

Η ταινία έχει στο καταστατικό της πολύ εφυής διαλόγους, διαλόγους που προωθούν την ενεργητική σκέψη του θεατή και ικανούς να περιγράψουν αρτίως το θέμα του καπιταλισμού, του επαναστατισμόυ, του συμβιβασμού αλλά ακι δευτερογενών στοιχείων που κάνουν την εμφάνισή τους! Οι προσωπικότητες είναι με τέτοιο τρόπο επιλεγμένες, και αναλύονται σε τέτοιο βάθος,που όχι μόνο δίνουν επιπλέον δυναμική στην ταινία αλλά και διευρύνουν τους ορίζοντες του θέματος! Η σκηνοθεσία συνοδευόμενη από μια πολύ καλή φωτογραφία παρατάσει μια σειρά μυνημάτων που θα προβληματίσουν και θα κάνουν μέτοχο της ταινίας τον συνειδητοποιημένο θεατή. Ενώ στα αρνητικά της βρίσκεται το μακρόσυρτο πλάτιασμα του δεύτερου μέρους που τελικά θα κουράσει, ωστόσο το απρόβλεπτο τέλος θα έρθει σαν λύτρωση να κλείσει την ταινία και να ανοίξει πολλές πόρτες για προβληματισμό. Ερμηνευτικά η ομάδα των ηθοποιών φτάνει σε υψηλά επίπεδα! Δε μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον, ωστόσο υποστηρίζουν το θέμα με την πλέον συμπαγή μέθοδο της ομαδικότητας.΄Ίσως μόνο περιμέναμε κάτι παραπάνω απ' τον Stipe Erceg.

Στην ταινία όπως αναφέρθηκε ορθώς "μπορεί να μην επιτυγχάνουν όλες οι επαναστάσεις αλλά τελικά μένουν οι σπουδαίες ιδέες αναλοίωτη κληρονομιά στις μεταγενέστερες γεννιές", ωστόσο τελικά εξουσιαζόμαστε από συμφέροντα όποιο και αν είναι το υπόβαθρο του ιδεαλισμού των ατόμων... Το μόνο που αλλάζει είναι το πρόσωπο του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου!
Βαθμολογία 8/10

Léon

Σκηνοθεσία: Luc Besson
Παραγωγής: France / 1994
Διάρκεια: 110'

Άρχισα λοιπόν να βλέπω αυτή τη δουλεία του πάντα πομπώδους αλλά συνήθως μετά ωφελίμου, Luc Besson με υψηλές προσδοκίες. 8,6 στο imdb είναι αυτό! Χωρίς να λέω πως η ταινία ήταν άσχημη, ωστόσο ήταν μακρυά από αυτό το αριστουργηματικό που μαρτυράει η βαθμολογία!

Το σκηνικό γνωστό, η εκδίκηση προς τους διεστραμένους και διεφθαρμένους αστυνομικούς για την δολοφονία μιας ανισόρροπης οικογένειας και κυρίως του τετράχρονου μικρού αδερφού από το εναπομείναντα μέλος της οικογένειας, την δωδεκάχρονη Ματίλντα(Natalie Portman), ένα κορίτσι με έντονα προβλήματα από τους αδιάφορους γονείς, και την στρίγγλα αδερφή. Η μοίρα την φέρνει πάνω στον καλοκάγαθο μα αδίστακτο και ικανότατο επαγγελματία δολοφόνο Leon(Jean Reno) ο οποίος θα εξελιχθεί σε μέντορα της μικρής, πνευματικά και σωματικά, και στην ουσία θα είναι αυτός που θα την ενθαρύνει για την αποπληρωμή των πεπραγμένων. Κοινωνικά η ταινία διαμορφώνει ένα επιφανιακό περιβάλλον, αποτελούμενο από "κακούς" εγκληματίες, μισό-διελυμμένες οικογένειες και μια περισσότερο στερεότυπη παρά ειλικρηνή απεικόνιση της ζωής στις σκληρές τις αποχρώσεις.

Η όλη ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, με πικάντικες σε ευρυματικότητα δολοφονίες να προελαύνουν στο φακό, και διαρκώς εμφανιζόμενο το στοιχείο του αίματος! Η ευκολία της υπερβολής, η αστοιχείωτη παράταξη,ύπαρξη και δράση του super ήρωα δολοφόνου Leon αλλά και των τελείως αδίστακτων κατά τα άλλα αστυνόμων της δίωξης ναρκωτικών, η ενθάρυνση της πιτσιρίκας στη συμμετοχή σε πράξεις αιματηρής εκδίκησης, το νάυλον της προσωπικότητας των δευτερωγενών χαρακτήρων, η έλειψη επιχειρηματολογίας και η παντελή έλειψη ανάλυσης περί της ηθικότητας γύρω απ' τους φόνους είναι στοιχεία που φέρνουν με κακό μάτι την ταινία στο θεατή! Απ' την άλλη έχει να παρατάξει ένα συναισθηματικό δέσιμο σε όλα τα επίπεδα μεταξύ του καλοκάγαθου και μοναχικού Leon και της Matilda το οποίο αιωρείται από την πλάνη ως την τρυφερότητα! Σχέση που εν τέλη θα κερδίσει τον θεατή, ενώ όλα τα τραγικά γεγονότα θα λειτουργήσουν ως συσπείρωση στην γνώμη του και στην εύνοια προς τα δύο αυτά πρόσωπα! Ωστόσο αν και κατ' εμέ η ταινία κινείται σε πολύ χαμηλές κλίμακες αξίζουν αυτά τα 10 τελευταία λεπτά για να αναδείξει ο "τσαρλατάνος"
Luc Besson όλες του τις ικανότητες και να μεταστρέψει το αρνητικό κλίμα.

Με ένα πλάνο καταφέρνει να δείξει πόσο κοντά μα πόσο μακρυά ταυτοχρόνως βρίσκεται αυτό το παρθένο, το λευκό των ονείρων μας...Με τον Leon να κατευθύνεται και να αγγίζει το όνειρο μέχρι να προσγειωθεί στην μίζερη πραγματικότητα σε ένα τρομερής εφυίας και αισθητικής πλάνο! Επίσης το τέλος επιφυλάσει πολλές συγκινήσεις με την ισσόροππη πλέον Ματιλντα να βρίσκει αυτό που ψάχνουμε όλοι, το χαμένο έδαφος, την αγάπη, το χώρο όπου θα απλώσουμε τα συναισθήματα μας, που θα βάλουμε τις ρίζες μας και θα ανοίξουμε τα κλαδιά μας στον πιο φωτεινό ήλιο μακρυά απ' το απόλυτο σκοτάδι...

Στα συν της ταινίας η όμορφη και καλαίσθητη σκηνοθεσία, η απουσία των πομπώδη εφέ και ο δαιμόνιος Gary Oldman στο ρόλο του κακού! Καταφέρνει να βγάλει στην επιφάνεια όλες τις υποκριτικές του περγαμινές και να ανταμείψει με αυτές τον θεατή. Ενώ σάρκα και οστά δίνει και ο Jean Reno ενσαρκώνωντας τον αφελή, τον πειθαρχημένο, τον μοναχικό και ταυτόχρονα τον ψυχρό και επαγγελματία δολοφόνο!

Ταινία που σε αποζημιώνει με το τέλος της, που έχει τις αναλαμπές της και στο κυρίως σώμα της, αλλά η ελαφρύτητα αντιμετώπισης του θέματος νομίζω πως της στερεί αρκετά...Το θέαμα παραμένει υψηλό, αλλά και η νευρικότητα του γεμίσματος ορατή. Δώστε του την ευκαιρία όσοι δεν το έχετε δει, αλλά δε νομίζω πως θα μπορέσει να καλύψει τις υψηλές προσδοκίες, εμένα πάντως δεν τις κάλυψε!
Βαθμολογία 6,5/10

Alice in Wonderland

Σκηνοθεσία: Clyde Geronimi-Wilfred Jackson
Παραγωγής: USA / 1951
Διάρκεια: 75'

Ένα animation film που μας ήρθε με την έλευση της δευτερής πενηνταετίας του 20ου αιώνα! Αν και το περιβάλλον αυτών των ταινιών έχει γνωρίσει ραγδαία εξέλιξη και χαρακτηρίζεται από έντονο δυναμισμό οι κύριοι Clyde Geronimi-Wilfred Jackson κάναν το θαύμα τους, και έτσι το πνόημα τους βρίσκεται στην ελίτ του είδους μέχρι σήμερα!

Θεματολογικά με την απλότητα του, την λιτότητα του, την αθωότητα του και την τιμιότητα του σε κερδίζει! Και σε κερδίζει γιατί σου φέρνει το άρωμα της νοσταλγίας χωρίς να σε απομακρύνει σε τελίως άγνωστα λημέρια! Το story μάλλον λίγο πολύ είναι γνωστό σε όλους, και για αυτό δεν θα αναφερθώ σε αυτό. Η ταινία βασίζεται σε μια ατέρμονη πηγή φαντασίας, ξεμακραίνωντας πολύ απ' τον εικονικό υπαρκτό κόσμο και οδηγώντας σε αυτόν του παραμυθιού! Κάθε στιγμή είναι άκρως απρόβλεπτη, ενώ όλα αυτά τα τρικ φαντασίας κερδίζουν την αφιλόκερδη παρακολούθηση και τον θαυμασμό! Τα cartoons παρά τα δεδομένα χρονικά πλαίσια παραμένουν ανταγωνιστικά και καλαίσθητα... Ενώ αν και στηρίζεται σε ένα αρκετά μονότονο ταξίδι στην τρέλα, στο όνειρο, και το απίθανο, ο θεατής καταφέρνει να βγει αλλόβητος από κουραστικές καταστάσεις χάρις της δημιουργικότητας του αλλά και της μικρής χρονικής έκτασής της!

Στα αρνητικά τώρα. Υπάρχει μια πολύ παιδική εστίαση που αποτρέπει το μεγαλύτερο πνευματικά κοινό να παρακολουθήσει με την ανάλογη προσοχή, εστίαση που έχει μείνει στατική στον χρόνο με τα διδάγματα και τα νοήματα να είναι συγκεριμένα και απαίδευτα. Και τέλος ενώ έχει αρκετά στοιχεία μιούζικαλ λείπουν αυτές οι τρυφερές μελωδίες που θα σε ταξιδέψουν!

Σκεπτόμενος πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να δεις ταινίες μιας άλλης εποχής(λόγω επιφανιακής κάλυψης που καθιστά την έλειψη διαχρονικότητας βέβαια)αναρρωτιόμουν πόσο δυσκολότερο θα ήταν να δεις animation άλλης εποχής. Παρ' όλα αυτά η ταινία νομίζω πως δεν εμποδίζει να την κατατάξει αρκετά ψηλότερα από σημερινές ταινίες κινουμένων σχεδίων! Βαθμολογία 6,5/10

Môme, La

Σκηνοθεσία: Olivier Dahan
Παραγωγής: France / England/ Czech Republic / 2007
Διάρκεια: 140'

Μετά τους τραγικούς Άγγελους της αποκάλυψης(les riveres purpues 2) ο Oliver Dahan κάνει μια αξιοπρόσεκτη δουλεία που αποκαταστά κάπως τη φήμη του! Συγκινητική ταινία, έντονη τραγικότητα με το δραματικό στοιχείο στα καλύτερα του, να υπογράφει το εν λόγω δημιούργημα!

Η ταινία είναι κάτι σαν βιογραφία της θρυλικής Γαλλίδας αηδού Edith Piaf(την οποία υποδύεται η Marion Cotillard σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας). Και λέω κάτι σαν βογραφία γιατί δεν έχει καθόλου ντοκιμαντερίστικο ύφος, μένει μακρυά απ' τα άψυχα γεγονότα και εισβάλλει στο μεγαλείο των στιγμών μέσα από έναν πιο αφαιρετικό και δημιουργικό τρόπο...Αποξενώνει τον χρόνο και τα άψυχα περιστατικά και ζωντανεύει την εσωτερικότητα, την προσωπικότητα μέσα από στιγμές που απορέουν απ' την ελεύθερη εκδήλωση της ψυχής της Edith Piaf. Εδώ εισβάλει με λεπτό τρόπο και η μυθοπλασία, χωρίς ωστόσο να αποσβένει τα βαθύτερα νοήματα. Κατα τη γνώμη μου αντιθέτως τα φέρνει στην πρώτη σειρά εξυμνώντας εν τέλη την ζωή και τον έρωτα...

Ο Oliver Dahan σε αφήνει ελεύθερο σαν πανί στον άνεμο της χαράς της ζωής, της ελπίδας, παρά την γεμάτη τραγικότητα καθημερινότητα μακρυά απ' τα βάσανα που ο καθένας κουβαλάει καθως και από οτιδήποτε απορρέει απ' την ψυχρή λογική, τον προγραμματισμό και το δεδομένο. Ένας ύμνος λοιπόν στην ελευθερία και στο απρόβλεπτο της ζωής, των συναισθημάτων, των στιγμών και μάλιστα τραγουδισμένος απ' τα χείλη της διάσημης αηδού και ερμηνευμένος απ' την χαρισματική Marion Cotillard . Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα μυθοπλαστικά μερεμέτια δημιουργούν μια συγκινιτική πρώτη ώρα! Ωστόσο ο Oliver Dahan στο δεύτερο κομμάτι της προσπαθεί να εξυμνήσει και τον έρωτα μέσα απ' την ζωή της Γαλλίδας star, χρήζωντας τον ως κάτι μοναδικό και διαφοροποιημένο! Αυτή η διαφοροποίηση όμως προκύπτει και στην ταινία καθώς ο έρωτας δεν ενσαρκώνεται σε καμιά περίπτωση στην ροή της ταινίας ώντας εμφανώς αποκομένος εννιολογικά απ' το υπόλοιπο project. Kάνωντας έτσι την παρακολούθηση κάπως δύσκαμπτη χωρίς ωστόσο να γίνεται αποκρουστική. Νομίζω πως η έλλειψη αυτού του συνδετικού κρίκου θα στερήσει στην ταινία τους διθύραμβους της απόλυτης επιτυχίας! Κατα τ' άλλα παρακολουθείται μια γρήγορη και συμβατή σκηνοθεσία, ενώ η γεμάτη στιγμές και πολυτάραχη ανασκόπηση αυτής της βιογραφίας διοχετεύει συνεχώς τον συναισθηματικό κόσμο του θεατή και γεμίζει τα πλάνα! Οι στιγμές με αδόμητο χρόνο προελαύνουν μπροστά μας τονίζωντας το μεγαλείο τους σε όλη την εκτασή τους και διαχωρίζωντας τες απ' τα στενά ορθολογικά σύνορα του χρόνου!

Άξιο αναφοράς είναι και όλο το cast της ταινίας που δείχνει να λειτουργεί σαν μια ομάδα kκάτι που κάνει την παρακολούθηση ακόμα πιο ευχάριστη! Ενώ είναι δεδομένο πως η ταινία παρέχει ακόμα πιο μεγάλη συγκινισιακή φόρτιση στους λάτρεις της Edith Piaf. Ευχάριστη λοιπόν η ταινία, με τα προβληματάκια δόμησης να είναι εμφανή αλλά και ένα σενάριο περισσότερο από ελκυστικό!
Βαθμολογία 7/10

Dead Man's Shoes

Σκηνοθεσία : Shane Meadows
Παραγωγής : England / 2004
Διάρκεια : 90'

Τα παπούτσια άργησαν να φτάσουν στην Ελλάδα τουλάχιστον 2 χρόνια, αλλά ο Shane Meadows με αυτό του το δημιούργημα προβάλλει το καλλιτεχνικό του ταπεραμέντο και αφήνει το στίγμα του, αγγλικής προέλευσης, στην έβδομη τέχνη.

Το σκληρό σενάριο του Paddy Considine ( ο οποίος υποδύεται και τον πρωταγωνιστή Richard) χαρακτηρίζεται από δυεισδυτικότητα και καταλαμβάνει την σκέψη του θεατή. Πρόκειται για την ιστορία εκδίκησης ενός πεζοναύτη, του Richard,(Paddy Considine) προς μια παρέα-συμμορία ανθρώπων οι οποίοι κακοποιήσαν σωματικά και ψυχικά τον διανοητικά καθυστερημένο αδερφό του Anthony, που τελικώς οδήγησαν στο θάνατο(Toby Kebbell). Η ιστορία ακούγεται πολυπαιγμένη και περιχαρακωμένη στα όρια της εκδίκησης και στη μιζέρια "καλών" υπερήρωων και "κακών" συμμοριών. Ωστόσο καμία σχέση δεν έχει με αυτό που φαίνεται. Η ιστορία αποτελέιται από άκρως ρεαλιστική, καλλιτεχνική ατμόσφαιρα, τοποθετούμενη σε ένα γραφικό χωριό της Αγγλίας, στοιχείο της χειροπιαστής κοινωνίας του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο "καλός" υπερ "ηρωας" δεν υπάρχει, υπάρχει ένας πληγωμένος, σκληρός άντρας με το δύλειμα της διόρθωσης του παρελθόντος με την θυσία ενός σκοτεινού μελλοντικού πυρήνα! Ενώ οι super ouaou συμμορίες είναι απλά μια παρέα παιδιών, μικροαπατεώνων και κενοί ηθικής και προσωπικότητας!

Ο Shane Meadows έχει την τύχη να έχει έναν εξαιρετικό Paddy Considine στη διάθεση του που εξυπηρετεί άριστα τα σχέδια του... Η ταινία αν και πραγματεύεται ένα τόσο "φωναχτό" θέμα, το αντιμετωπίζει με low profile εστίαση δίνωντας του περιεχόμενο και νόημα σε κοντινές προς όλους καταστάσεις! Δεν εμβαθύνει στις προσωπικότητες των ηθοποιών, αλλά χώνεται όσο πιο βαθιά και ενδόμυχα γίνεται στα χαρακτηριστικά που ζωντανεύουν η πράξη της δολοφονίας του παιδιού και τον πόθο για εκδίκηση! Έτσι γινόμαστε αυτόπτης μάρτυρες του φόβου, των προστριβών του τρέμουλου των ψυχών στο πλυντήριο των ενοχών και της ακεραιότητας, της τόλμης, της συγκέντρωσης, της πειθαρχίας και της τέλεσης του ανεπανόρθωτου στο οποίο σπρώχνει το δίκαιο... Ωστόσο η ταινία με το τέλος της(φτωχότερο των προσδοκιών κατ' εμέ) εμφανίζει το δίλημα αυτής της πράξης. Αντιμέτωποι έρχονται το αύριο με το χθές! Το σήμερα μπορεί να διορθώνεται αλλά μόνο στιγμιαία σπαταλώντας κάτι πιο ουσιαστικό! Βαθμωτά οι ενοχές αλλάζουν στρατόπεδο και το άυριο γίνεται συνεχώς μια πιο σκούρα μέρα τονίζωντας την τραγικότητα και την ασημαντότητα του ανθρώπου μέσα στον κόσμο...

Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δίνει την προσωπική του χροιά στην ταινία και το στυλ του γίνεται εμφανές κάθε στιγμή! Μινιμαλιστική σκηνοθεσία, ουσιαστική και ατμοσφαιρική, πνιγερή και στοχαστική με πλάνα που μπορεί να κυμαίνονται από φόβο μέχρι γέλιο αλλά πάντα σε αγγίζουν. Καλή χρήση και των flash back στον χρόνο με τη χρήση ασπρόμαυρου film, σε μια low budget ταινία που έχει κάτι να πει αλλά δε νομίζω πως φτάνει στην ακραία μορφή της ολοκλήρωσης!

Για να συνοψίσω καλός αγγλικός κινηματογράφος που έχει ανάγκη το cinema. Πραματεύεται κυρίως το θέμα των ενοχών, στο οποίο ωστόσο θα προτιμούσα το πιο αφαιρετικό Cache, λέγωντας μας πως τελικά η εκδίκηση είναι μια πράξη που περισσότερο απ' όλα φοβάται ο ένοχος και πιο ακριβά πληρώνει ο διεκπαιρεωτής!
Βαθμολογία 7/10