Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Παραγωγής: Η.Π.Α/ 2006
Διάρκεια: 140'
Είμαι απ' αυτούς που δε συγκινηθηκάν ποτέ με τον Clint ως επιθεωρητή Κάλαχαν, ωστόσο σκηνοθετικά όσο γερνάει δείχνει ακόμα πιο ώριμος. Για μένα ο 76αρης πλέον Clint Eastwood είναι πρότυπο σκηνοθέτη και θεωρώ πως έχει αφήσει σπουδαία κληρονομιά στους νεότερους...
Το Letters from Iwo Jima είναι η ίδια ταινία με το Flags of our fathers, όμως αυτή τη φορά προβάλλονται τα γεγονότα μέσα απ' τους Ασιάτες!Όμως μόλις ξεστομίσαμε μια πρόταση που μπορεί να παρεξηγηθεί εις διπλούν! Γιατί σαν περιεχόμενο η ταινία μπορεί να καταπιάνεται με το ίδιο story, ωστόσο μιλάμε για ένα διαφορετικό δημιούργημα, για μια ακόμα πηγή έμπνευσης χωρίς να ξεζουμίζονται τα κατεκτημένα. Ενώ επίσης είπαμε ότι τα γεγονότα παρουσιάζονται απ' την πλευρά των Ασιάτων.Αυτό αφορά μόνο το cast, καθώς ο Καλιφορνέζος σκηνοθέτης και στις 2 ταινίες εμφανίζεται πλήρως αποστασιοποιημένος αποδεικνύωντας με την καμερά του, ότι για αυτόν το αίμα ενός Αμερικάνου ζυγίζει το ίδιο με αυτό ενός Ιάπωνα, όσο ζυγίζει το αίμα ενός ανθρώπου...
Ο Clin Eastwood με τον φακό ντυμένο με ρούχα αποστασιοποίησης προς τα θλιβερά γεγονότα των πολέμων, φοράει τα κόκκινα, τα αιματωβαμένα ρούχα της ανθρωπότητας μετά απο κάθε ανούσια μάχη και κάνει μια ταινία ύμνο στον άνθρωπο, ύμνο της ειρήνης...
Χωρίς σε καμία περίπτωση η ταινία να είναι δεικτική(το κύριο γνωρισμά της) παρουσιάζει την πολιτική των Ασιάτων για αρχή, και ενώ καταγράφει τη διαφθορά, αρνείται να εκφέρει άποψη σε πρώτο πλάνο, ώστε να δώσει την ευκαιρία στο θεατή να τη διαμορφώσει...
Έπειτα η ταινία συνεχίζεται με την καταγραφή πολεμικών σκηνών, με σκηνές εξαθλίωσης για τους πολεμιστές ως ένα τροχό που γυρίζει ώστε να καταλάβει ο καθένας πως καμία χώρα δε νοιάζεται για σένα, και τελικώς όλοι, μέχρι και ο πιο φανατικός σρατιώτης, πολεμάει για τον συναδελφό του, για τα πρόσωπα που έχει αφήσει πίσω, και συγκινείται στην οδύνη του τόσου άδικου χαμού των ανθρώπων. Εδώ θα δούμε πως η ταινία πασχίζει να αποδείξει το αυτονόητο(τελικά μήπως αυτό είναι το πιο δύσκολο?).
Τουλάχιστον ο θεατής κρίνει αυτό το αυτονόητο μέσα απ' τα συγκινημένα του μάτια, χωρίς χαλιναγωγημένα-επιτηδευμένα συναισθήματα.
Στα τεχνικά κομμάτια ένας ομοιογενής ρυθμός ταχύτητας υπάρχει στην ταινία, την οποία ντύνει πολύ όμορφη φωτογραφία...Υποκριτικά, δε θα έλεγα πως ξεχωρίζει κανείς, ωστόσο όλοι στέκονται σε ικανοποιητικό βαθμό βοηθούμενοι και από το ουδέτερο σκηνικά-δραματουργικά γύρισμα!
Μόνο μελανό σημείο αυτών των γραμμάτων απ' αυτό το νησί(είναι σαν τα γράμματα πυ φυλάει η ψυχή μας κάθε μέρα) που τελικά δεν έφτασαν ποτέ, είναι ίσως η εκτεταμένη της χρονική διάρκεια(ίσως διαμορφωμένη για το oscar που τελικά δε πήρε).
Βαθμολογία 9/10
