Five Men and a Caravaggio (Xiaolu Guo)

Μπορεί να μας πάρει έναν ή δύο αιώνες ακόμα για ν' αποτιμήσουμε την τέχνη σε μια πιο αληθινή διάσταση. Δηλαδή αντί να βλέπουμε πίνακες στους μεγαλεπίβολους τοίχους τρομακτικών κτιρίων που τ' αποκαλούμε μουσεία, να τους βλέπουμε σε σπίτια με φόντο μπουγάδες, παιδικά παιχνίδια, ή απλή οικιακή ακαταστασία. Αντί ένα έργο τέχνης να συνοδεύεται από επίσημες ακαδημαϊκές τοποθετήσεις να συνοδεύεται με άσχετα ναίφ καθημερινά σχόλια ή εμμονικές άσχετες σκέψεις των απλών ανθρώπων-παρευρισκόμενων. Παρευρισκόμενων όχι για να δουν το έργο. Το έργο παρευρίσκεται. Οι άνθρωποι παρευρίσκονται. Δεν υπάρχει σ' αυτό ιεραρχία. Κοινώς αντί να διεκδικούμε να απο-μονώσουμε το έργο σ' έναν "ιδιαίτερο" δικό του χώρο και χρόνο ιστορικής λήθης, να του επιτρέπουμε να υπάρχει απλά στον Χρόνο, που δεν είναι άλλος από τον χρόνο μας, δηλαδή τον μόνο χρόνο που υπάρχει, το ρευστό κυμαινόμενο τώρα.
Αν βαριέστε να περιμένετε αυτούς τους δύο αιώνες λοιπόν και γρηγορείτε μπορείτε απλά να δείτε το Πέντε Άντρες κι ένας Καραβάτζiο της Xiaοlu Guo.

υ.γ.Τη λες και θεά που επιλέγει να κινηματογραφήσει χωρίς καμία επισημότητα, με αντανακλαστική αμεσότητα και με low-fi κινηματογράφιση κι άφθονο ειλικρινή ψηφιακό κόκο τις απομιμήσεις του Καραβάτζιο.

Drowning by Numbers (Peter Greenaway)

Θα παίξουμε ένα παιχνίδι. Αυτή η τράπουλα έχει 100 φύλλα. Από το 1-99 θα έχω γράψει τη λέξη ευνουχισμός, και στο εκατοστό φύλλο τη λέξη ευτυχία. Ξέρω ότι φτάνεις πάντα μέχρι το τέλος. Κι έτσι θα διαλέξεις το 100. Όμως θα σου πω ένα μυστικό, επειδή το 1 επαναλαμβάνεται στο 101, κι ούτω καθ' εξής, δεν είσαι εσύ αυτός που θα διαλέξει το τέλος.

Pastoral: To Die in the Country (Shuji Terayama)

Ονειρεύτηκα ότι ήμουν μικρό παιδί. Κι ότι τα φυλούσα σ' ένα νεκροταφείο. Κάθε λίγο φώναζα, ρωτούσα, "έτοιμοι;". Κι όταν τ' άλλα παιδιά μου απαντούσαν, τότε έλυνα τα μάτια μου και πήγαινα να τα γυρέψω. Μα πίσω από τους τάφους τα παιδιά μεταμορφώνονταν σε νεκρούς-μεγάλους.
Έτριβα τα μάτια μου για να τους προσέξω πιο καλά. Παρατηρούσα ότι αυτοί οι νεκροί δεν είχαν αλλάξει καθόλου. Είχαν παραμείνει ακριβώς όπως ήταν τη στιγμή που είχαν πεθάνει. Κανένα σημάδι γήρανσης, κάνενα σημάδι χρόνου. Τότε σκέφτηκα πως υπάρχει ένας κόσμος, όπου δεν έχεις παρελθόν, όπου δεν έχεις μέλλον, και που για να ζήσεις το παρόν σου καλύτερα αρκεί να πεθάνεις στη "σωστή" ώρα.
*
στα δεκατά έκτα γεννέθλια σου θα σου πάρω το πρώτο σου τραίνο
μα είσαι ήδη ογδόντα τρία και το 16 αργεί

θυμάμαι στα είκοσί σου αγόρασες ένα ρολόι
θα μπορούσα να μιμηθώ καλά τα τραίνα
μα όχι την ιδιοτροπία του ρολογιού

ανήκω πάντα στις αναμνήσεις μου
γιατί εκείνες ξεγελάνε τον χρόνο
*
μητέρα μου
τώρα που πέθανες
πώς θα σε σκοτώνω
στ' όνειρό μου