tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post8990292740053405133..comments2023-10-17T13:46:40.489+03:00Comments on CINE-THEASI: Περί Κινηματογραφικής κριτικήςkioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.comBlogger11125tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-56596768219684099812015-06-07T18:10:08.331+03:002015-06-07T18:10:08.331+03:00Πολυ ενδειαφερον και κατατοπιστικο το αρθρο σου.
Γ...Πολυ ενδειαφερον και κατατοπιστικο το αρθρο σου.<br />Γενικα η ιστοσελιδας σας με ενθουσιαζει , θα σας επισκεπτομαι συχνα , μου αρεσει ο κινηματογραφος που ξεχωριζει ποιοτικα και κυριως ταινιες απο ολο τον κοσμο εκτος απο Χολυγουντιανες .Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-1296130989491021792011-03-19T13:54:04.441+02:002011-03-19T13:54:04.441+02:00@Cinemarian
Καλησπέρα, και καλώς ήρθες!(νομίζω πρώ...@Cinemarian<br />Καλησπέρα, και καλώς ήρθες!(νομίζω πρώτη φορά τα λέμε).<br /><br />Ακριβώς έτσι: άφεση, αίσθηση κι ευαισθησία. <br /><br />Η αποκωδικοποίηση, έρχεται έπειτα αυθόρμητα, σαν ένα άλλο έργο τέχνης, που εξσπερματώνει, αναγκαία, το ό,τι συνέλλαβε η θέαση!<br /><br />@baphomet<br />να 'σαι καλά αγόρι..kioyhttps://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-44756562109916289272011-03-17T19:54:49.508+02:002011-03-17T19:54:49.508+02:00Υπέροχο κείμενο! Με εκφράζει απόλυτα. Μπράβο φίλε....Υπέροχο κείμενο! Με εκφράζει απόλυτα. Μπράβο φίλε...baphomethttp://chimeres.info/noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-10780266570924841272011-03-17T02:30:17.983+02:002011-03-17T02:30:17.983+02:00Με βρίσκει σύμφωνη η σκέψη σου, όσον αφορά την αντ...Με βρίσκει σύμφωνη η σκέψη σου, όσον αφορά την αντίθετη πορεία που ακολουθεί η κριτική σε σχέση με τη δημιουργία.<br />Με άλλα λόγια θα το εξέφραζα ως εξής: Είναι γνωστό πως ο μέγας Δ. Σολωμός, αν και γνήσιο τέκνο του ρομαντικού κινήματος, ωστόσο υποστήριζε για την ολοκληρωμένη καλλιτεχνική δημιουργία την παρακάτω αρχή "Πρέπει πρώτα με δύναμη να συλλάβει ο νους κι έπειτα θερμά να αισθανθεί η καρδιά ό,τι ο νους συνέλαβε".<br />Θεωρώ πως ο κριτικός, για να παράξει αποτελεσματική και καίρια σκέψη απέναντι στο έργο, πρέπει να περπατήσει τον δρόμο του καλλιτέχνη πρός τα πίσω, μαζεύοντας τα χαλικάκια του Κοντορεβυθούλη: δηλ. πρώτα να αφεθεί απολύτως ελεύθερα να αισθανθεί, να νιώσει το έργο και μετά με το νου του και τίς γνώσεις του να αποκωδικοποιήσει ό,τι η ευαισθησία του συνέλαβε.cinemarianhttps://www.blogger.com/profile/08693225338505128786noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-34815214385885616762011-03-16T18:06:46.222+02:002011-03-16T18:06:46.222+02:00Τα όντα,το όντι,μου έφυγε το δόντιΤα όντα,το όντι,μου έφυγε το δόντιΡαπανάκιαςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-63826362553280136332011-03-16T15:12:59.751+02:002011-03-16T15:12:59.751+02:00Λοιπόν, κατ' αρχάς με χωρίζει μια αρκετά σημαν...Λοιπόν, κατ' αρχάς με χωρίζει μια αρκετά σημαντική χωροχρονική απόσταση από τη στιγμή της συγγραφής του κειμένου, που μου απαγορεύει να το χρησιμοποιήσω ως βατήρα μιας εμπλουτισμένης επανατοποθέτησης. Αντί αυτού, θα λειτουργήσω, περισσότερο, σαν αναγνώστης του κειμένου και των κειμένων σας...<br /><br />Δε θεωρώ ότι η αρχική τέχνη είναι αφηρημένη με τη μορφή μιας άυλης τυχαιότητας. Ασφαλώς συνδέεται αναπόσπαστα με τη φαντασία, τις μνήμες, τις εικόνες, τα ερεθίσματα του εκάστοτε δημιουργού. Η πάλη όλων αυτών υποκινούν και υπαγορεύουν, σχεδόν καταναγκαστικά, τη δημιουργία(αν υπάρξει δημιουργία). Κι όλα αυτά είναι πράγματα που συνδέονται αξεδιάλυτα με τον εξωτερικό κόσμο, ή καλύτερα τον αντίκτυπο της αίσθησης του εξωτερικού κόσμου πάνω μας. Όμως ακόμα κι έτσι, όσα λαμβάνουν χώρο εντός μας, είναι άυλα, γιατί λαμβάνουν χώρο εντός μας και πουθενά αλλού. Γιατί είναι αλεκτικοποίητα(σε όποιο συντακτικό) και υπό αυτή την έννοια αόρατα για τον κόσμο της ύλης.<br /><br />(Α, η Τέχνη με κεφαλαίο, αφού ερωτήθηκα, υποθέτω, όχι από μεγαλιοποίηση-ωραιοποίηση, ούτε δοξασίες και λοιπές φανατίζουσες εκδηλώσεις, αλλά ως έναν τρόπο δήλωσης της υπερφυσικής ιδιοσυγκρασίας της(η άυλη μορφή της), αφού ζούμε στη φύση της ύλης, όντας όντα και υπαρκτοί.)<br /><br />Με την έννοια αφηρημένη τέχνη, δεν εννοώ ότι στο πανί προβάλλεται μια εναλλακτική οντότητα σε σχέση με την οντότητα που είχε η αγέννητη ακόμα ταινία. Οι οντότητες-ιδέες, όσον αφορά το περιεχόμενο, μπορεί να είναι ίδιες, και με όμοιο επίπεδο αφαίρεσης και τις δύο στιγμές. Η μορφή αλλάζει, καθώς το (ιδανικά απαράλλακτο) περιεχόμενο μεταμρφώνεται σε εικόνα και ήχο. Κι αυτή είναι μια πρόσθεση, που μορφικά καθιστά την εκφρασμένη τέχνη λιγότερο αφηρημένη. (Κατά τ' άλλα η τέχνη μέσα στην ταινία μια χαρά μπορεί να είναι ίδια ). Σ' αυτό το σημείο, μάλλον θα ήταν σκόπιμο να χρησιμοποιήσω ένα χωρίο του Καουρισμάκι:"Θα μου πάρει 5 χρόνια, αλλά ελπίζω να φτάσω στο σημείο να κάνω μία ταινία χωρίς εικόνα και ήχο".<br /><br />Συμφωνώ πως η ιδέα και η μορφή είναι αξεδιάλυτες εξ' αρχής. Αλλά εξ' αρχής δεν υπάρχει μορφή. Κι αν υπάρχει, υπάρχει η φαντασίωση της επιθυμητής μορφής. Κι αυτό δεν είναι μορφή, αλλά φαντασίωση.<br /><br />Όσον αφορά την κριτική και τον τρόπο εναγκαλισμού του έργου τέχνης, δε διαφωνώ κάπου. Εμείς τώρα χρησιμοποιούμε ένα αλφάβητο. Ο τρόπος που χειρίζεται ο καθένας τη γλώσσα μας βοηθάει(ή μας αποτρέπει) να κατανοήσουμε τη σκέψη του άλλου. Αν δεν κατείχαμε το αλφάβητο, τα γράμματα θα μας έμοιαζαν όμοια με κινέζικα(με την προϋπόθεση ότι όπως εγώ, δεν ξέρετε κι εσείς κινέζικα). Αυτή η κατανόηση λοιπόν συνεπάγεται στην αποκωδικοποίηση της πρωταρχικής σκέψης. Εγώ την αποκαλώ αφηρημένη, γιατί είναι άυλη, υπό την ορισματική έννοια ότι πριν αποτυπωθεί δεν ε΄χει υλική μορφή. Κι ας συνδέεται αναπόσπαστα με τα βιώματα, τη φαντασία, τις εικόνες και τις μνήμες του καθένα, τα οποία είναι στοιχεία επίσης άυλα, παρά το γεγονός ότι οφείλονται στην αλληλεπίδρασή μας με τον απτό και εξωτερικό κόσμο...kioyhttps://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-8526926323067233072011-03-15T12:18:23.789+02:002011-03-15T12:18:23.789+02:00Εξαιρετικό το κείμενό σου! Δυστυχώς ψιλά γράμματα ...Εξαιρετικό το κείμενό σου! Δυστυχώς ψιλά γράμματα για την επαγγελματική κριτική με τον τρόπου που συνήθως γίνεται. Η μορφή ως ένυλος εκφυλισμός του άυλου; Ναι,ίσως...Όμως μάλλον θα συμφωνήσω με τον fidelio,πως το άυλο νεφέλωμα που περιγράφεις δεν είναι Τέχνη,αφού η Τέχνη είναι εξ ορισμού(αν και ορισμός δεν υπάρχει) τεχνητή,είναι μορφή,εικόνα(ακουστική ή οπτική).Ωστόσο,κάθε έργο τέχνης που δίνει ζωή και σάρκα στην ονειρώδη αοριστία ενός καλλιτεχνικού οράματος,συνιστά ταυτόχρονα και ένα είδος θανάτου,φέρει δια της τελικής οριστικοποίησής του μια έννοια απολίθωσης.Ώσπου οι λίθοι να κινηθούν και πάλι από το βλέμμα του ερωτικού θεατή ή,μακάρι,του κριτικού.Johnny Panichttps://www.blogger.com/profile/16277659541170207943noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-2316983609903246192011-03-15T10:19:45.732+02:002011-03-15T10:19:45.732+02:00ΟΥ,σκέτι απόλαυσηΟΥ,σκέτι απόλαυσηΡαπανακιαςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-56994404127103236022011-03-15T00:30:38.002+02:002011-03-15T00:30:38.002+02:00Καλησπέρα και πάλι.
Απολάυστική γλωσσικά και γεμ...Καλησπέρα και πάλι. <br /><br />Απολάυστική γλωσσικά και γεμάτη σκέψεις η ανάρτησή σου! <br /><br />Ορισμένες σκέψεις και από μέρους μου: <br /><br />1. Αυτή η διάκριση που φάινεται να κάνεις ανάμεσα στην πρωταρχική αφηρημένη, ακωδικοποίητη, άνευ φόρμας τέχνη και την ενυλοποιήσιμη εξωτερίκευσή της, είναι πολύ.. Πλατωνίζουσα! Μια ιδέα που προϋπάρχει, κάπου, αφηρημένα, υλοποιείται στο εκάστοτε συγκεκριμένο αντικέιμενο (η ιδέα του κρεβατιού, του τραπεζιού κ.ο.κ. ). με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. <br /><br />Κατά τη γνώμη μου η τέχνη δεν είναι καθόλου αφηρημένη απο την αρχη της. Δεν είναι απλώς μια κατασκευαστική διαδικασία αναπαράστασης ενός αφηρημένου ακωδικοποιητου οράματος. Αφηρημένη μπορει να είναι μόνο η (αφηρημένη, αποδεικτική, ορθολογική) σκέψη. Αλλα, αν έχω την αφηρημενη σκεψη της ελευθερίας στο μυαλό μου, ταινία δεν προκειται να κανω. Μπορώ να γραψω ωραιοτατο δοκιμιο. Η ταινια θέλει εικόνες, οι οποίες θα γεννηθούν απο την σύζευξη σκέψης, κρίσης, αισθήματος, βιώματος, φαντασίας, μνήμης (όχι μόνο αφηρημενη σκέψη ή ιδέα, αλλοίμονο).<br /><br />Οι εικόνες αυτές είναι η σύλληψη μιας ύπαρξης (του ανθρώπου-καλλιτεχνη) μέσα στον κόσμο, σύλληψη των σχέσεων, του επιθυμιών, των φόβων του, (μαγματικά και όχι αναλυτικα και ξέχωρα όπως τα θέλει η συστηματική αισθητική αναλυση).<br /><br />Σε αυτή τη σύλληψη, προνομιακή θέση έχουν οι μορφές, δηλαδή οι εικόνες που έχουν διατηρήσει στοιχεια της εξωτερικότητας και τώρα αναπνέουν -ιδιαιτεροποιημένες- στη στοχαστική φαντασία του καλλιτεχνη. Οι μορφές έχουν ενσωματώσει το νόημα΄τους και το φανερώνουν σε μάς πανω στο πανι, ή τον τοιχο, ή ότι άλλο. Δεν είναι απλες αναπαραστασεις μιας άυλης -αρχικά- τέχνης. Η ιδεα και η μορφή είναι αξεδιάλυτες εν αρχεί και καθόλου αφηρημένες. <br /><br />2. "όταν δύο κριτικοί κινηματογράφου έχουν ακριβώς το ίδιο επίπεδο γνώσεων του κινηματογραφικού συντακτικού αυτό δε σημαίνει πως θα καταλήξουν σε μια κοινή αποκρυστάλλωση της πρωταρχικής Τέχνης πίσω απ’ το φιλμικό κείμενο".<br /><br />Συμφωνώ, αλλά όχι για τον λόγο που αναφερεις παρακατω. Όχι, δηλαδή, επειδή η αρχική Τέχνη (γιατί με κεφαλαίο Τ; ) είναι άυλη. Αλλα επειδή ο κριτικός, ως εν δυναμει δημιουργός, δηλαδή ίσως περισσότερο ευαίσθητος άπο άλλους ανθρώπους (επίσης εν δυναμει δημιουργούς) συνάπτει σχέση με αυτό το έργο ΄τεχνης. Σχέση προσωπική. Και για να υπαρχει τετοια σχεση πρεπει ο μεν κριτικος να έχει προσωπο και να το δείχνει (οχι να κρυβεται πισω απο σχολες, κινηματα κλπ. προσπαθωντας να ειναι "αντικειμενικος", νηφάλιος, δηλαδη απροσωπος), το δε έργο να έχει προσωπο επισης(!) και να το δείχνει, αυτοπροσώπως, μέσα των μορφων του.<br /><br />3. Δε θα έλεγα ότι η κριτική είναι μια αντίστροφη πορεία αποκωδικοποίησης από το φαινόμενο έργο προς την πρωταρχική αφαίρεση. Και αυτό γιατί το εργο είναι μια ενοποιητική πρακτική, συνενώνει δηλαδή το αφηρημενο νόημα, με συγκεκριμενες μορφές, συνενωνει σκεψη, κρίση, βίωμα, εμπειρια, είναι μια δημιουργία, δηλαδή μια προσπαθεια υπερβασης. Τετοια προσπαθεια υπέρβασης και μετασχηματισμού πρεπει να ειναι και η κριτικη. Να μην οδηγει -όπως πολύ πολύ συχνά κάνει- στην φετιχοποίηση ενός εργου, στη θεοποίησή του, που περιορίζει την αισθητική στην καθιέρωση μοντελων καλλιτεχνικης δημιουργίας προς μίμηση και ανακατασκευή. Ακομα και το τελειώτερο και συγκλονιστικότερο έργο, λειτουργεί ως εμπόδιο στην επιθυμία του κριτικου και του καλλιτεχνη που τον εξωθει στη δημιουργία μαις νεας μορφής, ενός άλλου έργου. <br /><br />Με αυτους τους όρους η κριτική αναλυση είναι απελευθερωτική και όχι ρυθμιστική, δεν περιορίζεται στο να πιάσει την άκρη του μήτου και να ακολουθησει τον δρόμο προς τα πίσω.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-90181905962441261042011-03-14T16:28:54.785+02:002011-03-14T16:28:54.785+02:00Ξεχασες να γραψεις για τη μυχια παλαιστρα του δημι...Ξεχασες να γραψεις για τη μυχια παλαιστρα του δημιουργου παντως,πολυ σημαντικοΚλαμπόβιοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-89467557807288820402011-03-14T16:24:46.945+02:002011-03-14T16:24:46.945+02:00ΡΕ φίλε,ΦΙΛΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ;ΠΛΑΚΑ ΜΑΣΚΑΝΕΙΣ;ΡΕ φίλε,ΦΙΛΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ;ΠΛΑΚΑ ΜΑΣΚΑΝΕΙΣ;Anonymousnoreply@blogger.com