Μπορεί να μας πάρει έναν ή δύο αιώνες ακόμα για ν' αποτιμήσουμε την τέχνη σε μια πιο αληθινή διάσταση. Δηλαδή αντί να βλέπουμε πίνακες στους μεγαλεπίβολους τοίχους τρομακτικών κτιρίων που τ' αποκαλούμε μουσεία, να τους βλέπουμε σε σπίτια με φόντο μπουγάδες, παιδικά παιχνίδια, ή απλή οικιακή ακαταστασία. Αντί ένα έργο τέχνης να συνοδεύεται από επίσημες ακαδημαϊκές τοποθετήσεις να συνοδεύεται με άσχετα ναίφ καθημερινά σχόλια ή εμμονικές άσχετες σκέψεις των απλών ανθρώπων-παρευρισκόμενων. Παρευρισκόμενων όχι για να δουν το έργο. Το έργο παρευρίσκεται. Οι άνθρωποι παρευρίσκονται. Δεν υπάρχει σ' αυτό ιεραρχία. Κοινώς αντί να διεκδικούμε να απο-μονώσουμε το έργο σ' έναν "ιδιαίτερο" δικό του χώρο και χρόνο ιστορικής λήθης, να του επιτρέπουμε να υπάρχει απλά στον Χρόνο, που δεν είναι άλλος από τον χρόνο μας, δηλαδή τον μόνο χρόνο που υπάρχει, το ρευστό κυμαινόμενο τώρα.
Αν βαριέστε να περιμένετε αυτούς τους δύο αιώνες λοιπόν και γρηγορείτε μπορείτε απλά να δείτε το Πέντε Άντρες κι ένας Καραβάτζiο της Xiaοlu Guo.
υ.γ.Τη λες και θεά που επιλέγει να κινηματογραφήσει χωρίς καμία επισημότητα, με αντανακλαστική αμεσότητα και με low-fi κινηματογράφιση κι άφθονο ειλικρινή ψηφιακό κόκο τις απομιμήσεις του Καραβάτζιο.
