Ο εαυτός μου είναι ένα πολύ στενόχωρο μέρος. Θέλω να πω, εδώ γεννιέμαι και ξανά γεννιέμαι. Εδώ έχω ζήσει όλη μου τη ζωή. Είναι τέτοια δυσαρέσκεια που μου προκαλεί το γεγονός της ύπαρξης μου πού όταν μου φανερώνεσαι εσύ, ο όποιος εσύ, μου αποκαλύπτεσαι ως ο άλλος τόπος. Ο άλλος τόπος που τον αναγνωρίζω περισσότερο απ' την προσδοκία του "όχι εδώ" παρά απ' το γεγονός. Και είναι τέτοια η ορμή που επιστρατεύω για να σε προσεγγίσω, για να διαφύγω απ' το εδώ, που καταστρέφω το εκεί πριν καν υπάρξει.
Το εγώ κουβαλάω συνέχεια πάνω μου. Πασαλειμένο με εμμονές, με ανάγκες. Από αποφορά είναι καμωμένη η ιδιότροπη γλώσσα μου. Και κάπου μια ελπίδα "θα μπορούσε να ήταν αλλιώς". Και συνεχίζω λέγοντας μέσα μου, πώς όταν σε συναντήσω όλα αυτά θα τα ξεχάσω. Μα αν τα ξεχνώ δεν τα ξεχνώ, το εγώ κουβαλάω συνέχεια πάνω μου, τα ξεχνώ μόνο με τον τρόπο εκείνο που τα παραμερίζω μόνο και μόνο για να ζητήσω επιβεβαίωση. Κάθως στέκομαι δίπλα σου, έχεις ήδη αναλάβει έναν ρόλο. Είναι τέτοια η αδεξιότητα και η δίψα μου που καθώς σε κοιτάζω σου σβήνω τα χαρακτηριστικά, σου αφαιρώ το πρόσωπο. Το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι αυτό που θα πάρω. Η θλίψη μου προσλαμβάνει θλίψη για την θλίψη μου. Είμαι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένος που απ' το τοπίο αφαιρώ το τοπίο, ποτέ το κάδρο.
