tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post1667154379419170423..comments2023-10-17T13:46:40.489+03:00Comments on CINE-THEASI: The Readerkioyhttp://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-43644925880954725292009-01-13T15:49:00.000+02:002009-01-13T15:49:00.000+02:00@ΓιώταΔε νομίζω πως υπάρχει λόγος να έχεις αναστολ...@Γιώτα<BR/>Δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να έχεις αναστολές για αυτή την ταινία! Να πάτε να τη δείτε... Έχω την εντύπωση πως όχι μόνο δε θα σ απογοητεύσει, αλλά θα σε γοητεύσει...<BR/><BR/>@Theachilles<BR/>Καλησέρα Αχιλλέα μου.<BR/>Δε πιστεύω πως η ταινία θέλει να δώσει συγχωροχάρτι στη Χάνα και κατ' επέκτασην στην ατομική ευθύνη τέτοιων εγκλημάτων, που τοποθετούνται στις πιο μελανές ιστορίες.<BR/><BR/>Νομίζω πως η ταινία καταδικάζει το έγκλημα, αλλά όχι τν άνθρωπο. Όπως κάνει ο συμφοιτητής του Kross όταν λέει πως αν είχε ντουφέκι θα τη σκότωνε. Νομίζω πως το Reader επιθυμεί διακαώς τον σοφρονισμό του ατόμου,΄μέσα από την ατομική συνείδηση. Η οποία επέρχεται μέσα από τις ενοχές. Ενοχές που για να καλλιεργηθούν στο ίδιο το άτομο έχουν ανάγκη την αγάπη, την αποδοχή και την Τέχνη. Την αγάπη που τις δείχνει ο Fiennes όντας ο μοναδικός σύνδεσμος και βλέποντας τα υπόγεια συναισθήματα του να τον εξανθρωπίζουν.<BR/><BR/>Εντύπωση προκαλέι ο τρόπος που υπερασπίζεται η Χάνα τον εαυτό της στο δικαστήριο. Ομολογώντας απάνθρωπες εγκληματικές πράξεις-ενέργειες δίχως ίχνος αναστολής, ντροπής και (μάλλον) χωρίς συναίσθηση της κτηνωδίας.<BR/><BR/>Λίγο αργότερα, στη επίσκεψη του Fiennes στη φυλακή, θα μας αποκαλύψει πως πριν μπει στη φυλακή δεν είχε σκεφτεί τίποτα. Αλλά μετά τιν βλέπουμε παραδομένη στις ενοχές της. Σε μια αντι δια μέτρου θέαση με την αρχική. Ενοχές κατασπαραχτικές για το ίδιο το άτομο που υπογράφουν την αλλαγή του.<BR/><BR/>Ωστόσο παρ' όλα αυτά είναι δεδομένη η συμπαθητική ματιά στη Χάνα. Είναι η πρωταγωνίστρια και ο daldry θέλει να της εξασφαλίσει τη συμπάθεια, ως προς τον άνθρωπο, για να γίνει "θετική" στο θεατή. Σε αυτά τα πλαίσια νομίζω αφήνει μια γεύση προς το "συγχωροχάρτι". Αλλά δε νομίζω πως είναι ο σκοπός, αλλά επακόλουθο και παράπλευρη απώλεια στον τελικό στόχο του Reader.kioyhttps://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-20748067182537738482009-01-13T08:56:00.000+02:002009-01-13T08:56:00.000+02:00Με έχει φάει ο άντρας μου Kioy να πάμε να το δούμε...Με έχει φάει ο άντρας μου Kioy να πάμε να το δούμε και δεν με βλέπω να την σκαπουλάρω! Χα, χα, χα...<BR/>Αν και κάπου με το κείμενό σου καθυσηχάστηκα!Γιώτα Παπαδημακοπούλουhttps://www.blogger.com/profile/04988865902457310194noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-43363825053475850802009-01-12T02:48:00.000+02:002009-01-12T02:48:00.000+02:00Μόλις γύρισα από την ταινία και, χωρίς να έχω ξεκά...Μόλις γύρισα από την ταινία και, χωρίς να έχω ξεκάθαρη άποψη πάνω σε αυτήν, ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα/αφορμές για συζήτηση.<BR/><BR/>Καταλαβαίνω απόλυτα τα αίτια του συναισθηματικού χαρακτήρα του κειμένου σου. Πώς να αντισταθείς σε μια τόσο δυνατή σεναριακή ιδέα και πώς να μείνεις ασυγκίνητος από την εκπληκτική εμφάνιση της Winslet. Και πολύ σωστά στέκεσαι στο ρόλο της Τέχνης, των βιβλίων, που όταν τα διαβάζουμε αντί να τα καίμε (για να ...λαϊκίσω), είμαστε σε θέση να τοποθετήσουμε τις πράξεις μας εντός (ή εκτός) των όποιων πλαισίων ηθικής. <BR/><BR/>Το ερώτημα που μου γεννάται όμως έχει να κάνει με τη πραγματική θέση της ταινίας (όχι του βιβλίου, το οποίο δεν έχω διαβάσει, αλλά έτσι και αλλιώς δεν αφορά την κουβέντα που ανοίγω, πρόκειται για άλλο "κείμενο"). Ποια είναι η γνώμη σου; Το Reader μας καλεί να συγχωρέσουμε μια γυναίκα σαν την Χάνα; Σωστά αναφέρεις ότι πρόκειται για ένα απλό γρανάζι, αλλά δεν πρέπει νομίζω να υποτιμούμε τη σημασία της ατομικής ευθύνης. Υπάρχουν πολλά σημεία που κάνουν το φιλμ να μοιάζει με συγχωροχάρτι απέναντι σε αυτά τα "γρανάζια". Η "συμπαθητική" προσέγγιση στη Χάνα από τα κάδρα του σκηνοθέτη, η διάθεσή της να αναλάβει ευθύνη-ποινή μεγαλύτερη από αυτή που της αναλογούσε, ακόμα και η εμφανής αντίθεση ανάμεσα στη φτωχική, σχεδόν εξαθλιωμένη κατάληξή της και στο υπερπολυτελές σπίτι της Εβραίας διασωθείσας από το Άουσβιτς. Αυτό ήθελε να μας περάσει ο Daldry; <BR/><BR/>Από την άλλη, ίσως ο λόγος της ταινίας να είναι τίμια διαλεκτικός, καθώς απέναντι στις παραπάνω διαπιστώσεις, υπάρχει η επίσκεψη του νεαρού στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, η σκιαγράφηση της Χάνα στη δίκη ως μία δολοφόνο που δεν έχει κανένα ίχνος μετάνοιας, η αυτοκτονία της και, ίσως, ένα ξαφνικό φωτεινό κοντινό στην Εβραία διασωθείσα στην τελική της συνάντηση με τον Fiennes. <BR/><BR/>Δεν έχω ακόμα γνώμη πάνω σε αυτό και δεν ξέρω πως θα επηρεάσει αυτή την τελική μου κρίση για το φιλμ, θα ήθελα να ακούσω τη δική σου. Πάντως, η ιστορία είναι εξαιρετικά δυνατή και αποδεικνύεται και από τις αφορμές για κουβέντα (και συγκίνηση) που προσφέρει. <BR/><BR/>Υ.Γ. Ποιες είναι οι εξώφθαλμες σεναριακές ευκολίες; Δεν βρήκα πουθενά κάτι τέτοιο...theachilleshttps://www.blogger.com/profile/12909014628838907588noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-59361585062683195962009-01-11T02:27:00.000+02:002009-01-11T02:27:00.000+02:00@costelloΚαλησπερα!Λοιπόν για την ταινία! Σκηνοθετ...@costello<BR/>Καλησπερα!<BR/>Λοιπόν για την ταινία! Σκηνοθετικά μάλλον είναι ακαδημαϊκό... Κινηματογραφικά μην περιμένεις να δεις κάτι εξαίσιο, μάλλον πρόκειται για ένα κατά κύριον λόγο αφήγημα... Οι σεναριακές ευκολίες είναι εξόφθαλμες... Ωστόσο είναι τόσο αυθεντικά στοχευμένο το συναίσθημα, που σε συνδυασμό με την εκπληκτική μουσική, είναι ικανό να σε συνεπάρει συναισθηματικά! Ωστόσο, έγκειται περισσότερο στο πόσο θα σε αγγίξει η θεματολογία του...<BR/><BR/>@Φίλτατε Dynx<BR/>Για την ταινία, νομίζω ισχύουν αυτά που είπα και παραπάνω. Τώρα όσον αφορά τις ερμηνείες, νομίζω ότι η παρατήρηση σου είναι ευστοχότατη!<BR/><BR/>Όταν παρακολουθείς τα "μεγάλα" ονόματα, αναπόφευκτα το μυαλό σου λειτουργεί και παρασκηνιακά. Ωστόσο ίσως να συμβαίνει το ίδιο και σε διαφορετικά επίπεδα, δλδ το σκηνοθετικό-σεναριακό κλπ. Πάντα όταν υπάρχει προηγούμενη έκθεση, πόσο μάλλον επαναλαμβανόμενη, τα εξογκώματα της κατασκευής(γιατί τέτοια είναι ο κινηματογράφος) γίνονται φανερότερα!kioyhttps://www.blogger.com/profile/08032527835391623796noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-82165929103697678702009-01-10T22:35:00.000+02:002009-01-10T22:35:00.000+02:00Έχω διαβάσει το βιβλίο και μου άρεσε αρκετά ώστε ν...Έχω διαβάσει το βιβλίο και μου άρεσε αρκετά ώστε να το προτείνω και σε φίλους. Δεν μπορώ να το φανταστώ ως ταινία επειδή ο Schlink στο βιβλίο αποφεύγει το δράμα και τις συναισθηματικές εξάρσεις. Επίσης το όλο κλίμα είναι "μουντό". Βέβαια, ο Daldry με εξέπληξε με τις "Ώρες" οπότε ίσως να έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.<BR/><BR/>Κρίμα πάντως που επέλεξε τόσο γνωστούς ηθοποιούς. Αυτό βέβαια είναι ένα θέμα που έχω με τους περισσότερους σκηνοθέτες που ανακυκλώνουν διαρκώς τους ηθοποιούς του Χόλιγουντ (και τους μεγάλους Άγγλους ηθοποιούς). Μου είναι δύσκολο να βλέπω μια ταινία και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν βλέπω π.χ. τον Ralph Fiennes αλλά τον ήρωα της ταινίας David Kross. <BR/><BR/>Να δώσω άλλο ένα παράδειγμα. Βρήκα την ερμηνεία της Kidman στις Ώρες εξαιρετική. Ωστόσο όσο έβλεπα την ταινία σκεφτόμουν συνεχώς την ερμηνεία της και αν θα προταθεί για oscar, αντί να επικεντρώνομαι στον χαρακτήρα της Virginia Wolf τον οποίο υποδυόταν.dshttps://www.blogger.com/profile/03577553598043233918noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-704238146138546851.post-64924222201582254652009-01-10T17:40:00.000+02:002009-01-10T17:40:00.000+02:00Οι μισοί λένε ότι είναι ακαδημαϊκό και οι άλλοι μι...Οι μισοί λένε ότι είναι ακαδημαϊκό και οι άλλοι μισοί ότι είναι γνήσια καμωμένο απο συναίσθημα. Ποιους να ακολουθήσω;; Φαντάζομαι την απάντησή σου... :)W.https://www.blogger.com/profile/07402687386837483469noreply@blogger.com